Terwijl de weinig toonvaste islamitische broer van Gerard Joling er lustig op los toetert, gaat iedereen gewoon door met waarmee hij bezig is. Voetgangers steken over. Moeders duwen kinderwagens. Kantoorklerken stappen in de bus van 13.55 uur. En wij kijken elkaar met open mond aan.
Hartje Nederland, doordeweekse dag rond het middaguur en de islam schreeuwt in de Domstad boven alles uit. Zelfs over het drukke verkeer van de Croeselaan. Zijn we niet een beetje doorgeschoten in onze gastvrijheid? Is onze ruimhartige cultuur, die sinds eeuwen ruimte en schuilplaats biedt aan andersdenkenden, zichzelf niet een beetje kwijtgeraakt? Hebben wij te velen niet een stem gegeven en is onze eigen stem daarmee verstomd? Waar en wanneer, vragen wij ons af, hebben wij de regie uit handen gegeven? Is er een weg terug - en zo die er niet meer is - is hier en in deze fase een ferm halt roepen nog mogelijk? Kunnen we dit op een menselijke, vriendelijke en coöperatieve manier nog terugdraaien zonder ons tegen onze wil te moeten aansluiten bij de kretenschreeuwers van de PVV en zonder direct als xenofoob te boek te staan? Kan het nog, gewoon tegen elkaar zeggen: ga allemaal geloven op de manier die bij je past, doe het met zo veel mensen als je denkt nodig te hebben, steek een kaars aan, wierook van mijn part, verklaar een boek heilig, hef je handen ten hemel, richt je neus naar de grond, zing een lied uit volle borst, maar houd het lekker binnen vier gesloten muren. En ga vooral niet van de daken lopen schreeuwen dat jouw grote baas zo uniek is, kan toveren en water in wijn kan veranderen. En schreeuw alsjeblieft ook niet dat we allemaal moeten komen. Ik moet niks. En helemaal niet ongevraagd en zonder dat ik kaartjes heb gekocht naar een slecht optreden van een islamitische Gerard Joling luisteren. Net zo min als ik zondagochtend uit mijn bed gebeierd wil worden door christelijke kerkklokken. Ik wil vogels horen. Vrije vogels. In elke Nederlandse stad!
Reacties