Wie verstuurt 'm nog?

Niet zo heel lang geleden stuurden we elkaar een stuk papier dat we met pen, potlood of vulpen hadden beschreven. We deden dat stuk papier met die tekst in een envelop; een soort mapje dat je dichtplakte en het totaal noemden we dan een brief. Dat woord betekent 'korte mededeling', maar er zaten ook wel eens hele lange brieven tussen. Brieven van twee of meer kantjes of meer, sierlijk met grote halen geschreven.
Tegenwoordig zie je ze niet meer, brieven. We sturen ze niet meer aan elkaar. Brieven schrijven is uit. Toetsen is in. Mijn dochters die jonge twintigers zijn, hebben eigenlijk nog nooit een echte brief met de hand geschreven, denk ik. Ja, een kaartje met 'Gefeliciteerd XXX" en hun naam. Waarmee ik niet beweer dat zij niet communiceren met de buitenwereld; integendeel. En ik moet toegeven, dat ik van mijzelf ook niet meer precies weet wanneer ik voor het laatst een handgeschreven brief heb verstuurd. Een jaar geleden? Nee, dat kaartje met innige deelneming telt niet mee. Twee jaar geleden? 't Kunnen er ook zo maar drie zijn. En dan ben ik nog schrijver. Toetsenist zul je bedoelen.
Ik zou het toch weer eens moeten doen; een brief schrijven. Adresseer ik 'm aan mijzelf. Heb ik de lol van het schrijven én het plezier van het ontvangen. 'Ha, een echte brief in de brievenbus. Van wie zou die zijn? Bekend handschrift op de envelop...' (met dank aan Mr. Bean).