In het bos kom ik een echtpaar tegen met een aangelijnd hondje. Een dartel zwartwit-beestje van onbekende komaf. Mijn hond loopt los. De man van het echtpaar, die het hondje vast heeft, trekt wat angstig aan zijn lijntje; het hondje zo weghoudend van mijn hond. 'Hij wil spelen', roep ik de man toe. 'Ja', reageert hij stevig doorlopend, 'maar hij is nog jong'. Als ik verder ben, speel ik deze scène nog eens af in mijn hoofd. 'Ja, maar hij is nog jong', mompel ik in mijzelf. Daar wringt iets. Als je jong bent, wil en moét je juist toch spelen? Zoveel als je kunt. Dat doen jonge mensen (lees: kinderen) en jonge hondjes (lees: pups). Je doet namelijk spelend ervaringen op. Leren wat kan, wat mag, wat moet, leuk is, gevaarlijk is, goed is, wat niet geaccepteerd wordt door de andere partij, enzovoort. 'Ja maar hij is nog jong' echoot het. Nee, dat zei die meneer niet echt. Hij zei: 'Ja maar ik ben een ouwe lul en ik vind het eng als mijn jonge hond...
door carl@formatieschipper.nl