GOEDBLOG

Vandaag bezocht ik een medisch specialist. Een aardige man, had men mij vooraf verteld. Met enige scepsis zat ik in zijn wachtkamer. Een medisch specialist die een aardige man is. In de confrontaties die ik met medisch specialisten heb gehad, zijn ze mij nooit zozeer opgevallen als aardige mensen. O zeker, capabele mensen, doorgestudeerd, indrukwekkende vocabulaire, gezaghebbend en dat uitstralend, dikwijls in combinatie met hun goedkoop ogende witte jasje met veel pennen in de borstzak en stethoscoop om de nek, dure schoenen van Church of een polshorloge dat je alleen bij de betere juweliers aantreft. Maar zelfs met die details zouden het aardige mensen kunnen zijn. Ik wacht. Ik wacht veel te lang. Hoewel ik om 15.30 uur ben ontboden, roept de specialist mij pas om 16.40 uur binnen. Eén uur en tien minuten te laat. Terwijl ik al tien minuten voor de afgesproken tijd aanwezig was. Ik word graag gezien als iemand die zijn afspraken nauw neemt. De arts gaf mij een hand. Onduidelijk (weer...

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...