Vandaag bezocht ik een medisch specialist. Een aardige man, had men mij vooraf verteld. Met enige scepsis zat ik in zijn wachtkamer. Een medisch specialist die een aardige man is. In de confrontaties die ik met medisch specialisten heb gehad, zijn ze mij nooit zozeer opgevallen als aardige mensen. O zeker, capabele mensen, doorgestudeerd, indrukwekkende vocabulaire, gezaghebbend en dat uitstralend, dikwijls in combinatie met hun goedkoop ogende witte jasje met veel pennen in de borstzak en stethoscoop om de nek, dure schoenen van Church of een polshorloge dat je alleen bij de betere juweliers aantreft. Maar zelfs met die details zouden het aardige mensen kunnen zijn. Ik wacht. Ik wacht veel te lang. Hoewel ik om 15.30 uur ben ontboden, roept de specialist mij pas om 16.40 uur binnen. Eén uur en tien minuten te laat. Terwijl ik al tien minuten voor de afgesproken tijd aanwezig was. Ik word graag gezien als iemand die zijn afspraken nauw neemt.
De arts gaf mij een hand. Onduidelijk (weer zo iets dat veel artsen doen) stelde hij zich voor. Alsof hij zich schaamde voor de ophef die er gaande was rond zijn torenhoge declaraties. En toen dacht ik 'nu komt'ie'. Maar nee, hij kwam niet. Het excuus. Geen klein mondje sorry. Geen zweempje van een klank die deed denken aan het woord excuus. Terwijl ik 70 minuten op deze mijnheer heb zitten wachten, stomme folders doorlezend over Epilepsie & anti-conceptie, Hoe te leven met een klapvoet? en Mantelzorgers verdienen meer. Niks geen 'excuus voor het wachten, we zijn wat uitgelopen' of 'sorry dat u even moest wachten'. Zelfs dat woordje 'even' in dat laatste zinnetje had ik voor lief genomen.
Ik ben meer dan twintig jaar ondernemer. Nog nooit heb ik een klant 70 minuten laten wachten. Nog nooit. En als ze als eens op mij hebben moeten wachten, zeg een minuutje of vijf à tien (omdat ik vast zat in de file), dan maakte ik bij het eerste oogcontact mijn welgemeende verontschuldiging voor het oponthoud. Als specialist schijnt dat niet nodig te zijn. Ze wachten immers toch wel op je.
De arts gaf mij een hand. Onduidelijk (weer zo iets dat veel artsen doen) stelde hij zich voor. Alsof hij zich schaamde voor de ophef die er gaande was rond zijn torenhoge declaraties. En toen dacht ik 'nu komt'ie'. Maar nee, hij kwam niet. Het excuus. Geen klein mondje sorry. Geen zweempje van een klank die deed denken aan het woord excuus. Terwijl ik 70 minuten op deze mijnheer heb zitten wachten, stomme folders doorlezend over Epilepsie & anti-conceptie, Hoe te leven met een klapvoet? en Mantelzorgers verdienen meer. Niks geen 'excuus voor het wachten, we zijn wat uitgelopen' of 'sorry dat u even moest wachten'. Zelfs dat woordje 'even' in dat laatste zinnetje had ik voor lief genomen.
Ik ben meer dan twintig jaar ondernemer. Nog nooit heb ik een klant 70 minuten laten wachten. Nog nooit. En als ze als eens op mij hebben moeten wachten, zeg een minuutje of vijf à tien (omdat ik vast zat in de file), dan maakte ik bij het eerste oogcontact mijn welgemeende verontschuldiging voor het oponthoud. Als specialist schijnt dat niet nodig te zijn. Ze wachten immers toch wel op je.
Reacties