GOEDBLOG

Gisterenavond was ik op een gemeentelijke bijeenkomst over geplande wegomleidingen bij ons in de buurt. Een en ander veroorzaakt door wegwerkzaamheden die al tijden gepland staan. Je had het gekrakeel moeten horen van de burgerij. Iedereen toonde zich mondig en menig burger deed een duit in het zakje en blies lekker hoog van de toren. Belachelijke plannen, hoe konden ze het bedenken, werd er geen rekening gehouden met enzovoort. De avond duurde lang. Vooral omdat iedere aanwezige zijn woordje wilde doen. De één nog schreeuwender dan de ander. Opgeheven vingers, rode hoofden. Nee, dan Japan. Ruim twintigduizend mensen dood door een aardbeving en overstroming. Verwoesting alom. Wegomleidingen zijn zelfs niet meer mogelijk. Toch heb ik geen schreeuwende burger gezien. Geen Japanner die met opgeheven vinger afgaf op de minister van binnenlandse zaken. Geen grote mond naar wie dan ook. Gelatenheid. Ingetogenheid. Berusting. Een klein beetje van die mentaliteit kunnen we best gebruiken hier ...

De telefoon gaat. Een mevrouw. Ze wil mij een krantenabonnement verkopen. 'Het is een aanbieding', zegt ze. 'Nee, dank u', zeg ik beleefd. 'Maar het is een tijdelijke aanbieding', zegt ze. Nogmaals bedank ik. 'Mag ik vragen wat u tegenhoudt?', vraagt ze. 'Mag ik vragen waarom u zo aandringt?', vraag ik. 'Mag ik vragen waarom u mij een vraag stelt?', vraagt zij. 'Mag ik vragen waarom u juist mij belt?', vraag ik. 'Mag ik u vragen wie ik anders had moeten bellen?', vraagt zij. 'Mag ik u vragen waarom u de krant in de aanbieding doet? Is-ie soms van gisteren?', vraag ik. 'Mag ik u vragen waarom u dat wilt weten?', vraagt zij. Het werd nog een lange middag die middag.