GOEDBLOG

Onze oudste dochter van 18 heeft vandaag haar rijbewijs gehaald. Het was de eerste keer dat ze examen deed. Als ze thuiskomt zijn we allemaal uitgelaten. En ik helemaal. Want als vader ben je blij in twee opzichten: geweldig voor je dochter én heerlijk voor je portemonnee. Oké, toegegeven met het behalen van deze rijvaardigheidsproef is het financieel gezien nog niet helemaal klaar. Er moet eerst nog buiten de deur gegeten worden, vinden mijn drie dames unaniem. Om het te vieren. Als we besloten hebben waar we willen eten, stappen we in de auto. De oudste dochter achterin. Voor dat we de oprit goed en wel zijn afgereden, heb ik al twee, drie corrigerende adviesjes voor mijn kiezen. Als we de snelweg opdraaien nog twee erbij. Bij het inparkeren, schijn ik een voetganger over het hoofd gezien te hebben. Althans, als die er zou hebben gelopen, volgens onze nieuwbakken automobiliste die het van de achterbank allemaal nauwlettend in de gaten houdt. Heerlijk zo'n scherpe, nieuwe bijrijd...

'Een flesje berkenwater, alstublieft' zeg ik tegen het meisje achter de toonbank van de drogisterij. 'Wat?' zegt ze. 'Een fles-je ber-ken-wa-ter', articuleer ik.' Zij herhaalt mijn woorden met een vraagteken erachter, waaruit ik oplees dat ze geen flauw benul heeft waarover ik het heb. En die gedachte klopt. 'Nooit van gehoord', zegt ze zonder enige schaamte, die ik persoonlijk wel gehad zou hebben als ik achter de toonbank van een drogisterij stond en niet wist wat berkenwater was. Ik waan mij even de docent van de cursus haarverzorging voor beginners. 'Berkenwater is afkomstig van berkenbomen en het is voor je haar', leg ik haar zo simpel mogelijk uit. Zij knikt. Haar mond een klein beetje open, waardoor ze nog net iets dommer lijkt dan ik zo even aannam dat ze was. 'Ik heb er werkelijk nog nooit van gehoord. En ik werk hier nou toch alweer bijna anderhalf jaar'. Dat zegt meer over jou dan over berkenwater denk ik. Maar dat zeg je n...

Als ik 's morgens met de hond loop, zie ik een zwarte auto door de straat rijden. Er zitten twee in het zwartgeklede mannen in. Ik zie het meteen; dat belooft weinig goeds. De auto rijdt zacht. De mannen zijn duidelijk op zoek naar het juiste adres. Voor een huis in de buurt stoppen ze. Ik mompel in mijzelf 'Kees zal toch niet...'. De éne man in het zwart stapt uit en loopt richting voordeur. Als hij met zijn hand naar de voordeurbel reikt, zie ik opeens de man in de auto wenken. De man die buiten staat loopt zonder aangebeld te hebben naar de auto terug. 'Ze hebben gebeld', hoor ik als ik de auto passeer zijn collega zeggen. 'We moeten op nummer 78 zijn'. Als ik voorbij het huis van Kees loop, kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Kees vandaag enorme mazzel heeft gehad.

Vrijdagavond, 21.15 uur, Xiamen, China. Terwijl ik met een rugzak vol souvenirs de terugweg naar mijn hotel probeer te vinden, word ik aangesproken door een kleine dikke Chinese man. Hij zegt iets in het Mandarijns dat ik niet versta. Als ik dat laat merken, lacht hij. Hij zegt hetzelfde (tenminste zo klinkt het) nog een keer, maar dan op luidere toon en met meer klemtonen. Ik steek mijn armen in de lucht ten teken dat ik niet weet waar hij het over heeft. Dan pakt hij mijn arm. Normaal zou ik dat op dit uur en op een locatie waar ik de bevolking niet goed ken, niet toestaan; maar gezien mijn superieure lengte laat ik de man gaan. Hij neemt mij mee naar een kraampje waar een man en een vrouw staan. We knikken naar elkaar. Zij staat flensjes te bakken, flensjes van een soort eierbeslag. De dikke Chinees wijst op het keukentje. Hij wijst het jaartal 1999 aan dat op de voorkant van het standje staat. Waarschijnlijk staat er 'sinds 1999'. Aha, knik ik. 'Ze bestaan 10 jaar?'...

Het was ongeveer de derde dag van mijn reis. Ik was net een beetje geacclimatiseerd; de warmte in dit land is wel iets waar je even aan moet wennen. Bovendien is het gebied waar ik ben zeer heuvelachtig. Het is klimmen en dalen, omhoog, omlaag. En dat ben je als plattelander toch niet zo gewend. Wat wel leuk is aan deze reis, dat je al die plekken bezoekt die je altijd al - sinds dat je klein kind was - op foto's en op televisie hebt gezien. Misschien wel duizend keer. Het is dan ook wel een beetje een Aha-Erlebnis-reisje. Telkens, slaak ik voor mijzelf een herkenningskreet als ik weer oog in oog sta met iets dat ik al jaren ken en nu voor het eerst in het echt zie. Des te groter mijn verbazing (en dat zal jou niets verbazen) toen ik dacht op de hoge heuvelrug dat magistrale negenletterige woord te gaan zien. Die grote witte letters, die we allemaal kennen. Door miljoenen fotografisch vastgelegd. Dat woord, die plaatsduiding van het film-Mekka. Ik stapte het busje uit dat mij onder...