GOEDBLOG

Het is waar: het leven is een feestje.  Het enige jammere aan dat feestje is, dat wij mensen altijd weer in staat zijn ons eigen feestje   te verstieren. Hoe wij het flikken? Het is mij een raadsel. Maar keer op keer lukt het ons het feestje dat Leven heet, minder leuk te maken dan het zou moeten zijn. En dat is altijd ten nadele van het leven. En van onszelf.  Waarom doen wij dit onszelf aan? Waarom maken wij het voor onszelf zo moeilijk? Terwijl een leuk leven dat aangenaam en gezellig is, binnen handbereik ligt.  Alle randvoorwaarden zijn er immers. De feesttent. De gasten. De slingers. Of in een andere context: er is een zaterdagmiddag. Een groen grasveld met witte lijnen. Er zijn 22 jonge jongens. Een bal, spelregels en wat vaders die die middag nog wel 90 minuten over hebben. Alles voorhanden zou je zeggen, om er een prachtige feestmiddag in de buitenlucht van te maken. En toch is het niet gelukt. Sla mij maar dood.

Elk jaar rond deze tijd, en nu dus ook weer, gaan er stemmen op in Nederland die zeggen dat het tijd is om afscheid te nemen van Zwarte Piet. Het concept van een feodale ouwe baas van adel die een zwart knechtje het vuile werk voor hem laat opknappen, is niet meer van deze tijd, zo zegt men.  Waar sommigen slechts het voorvoegsel 'Zwarte' willen afschaffen, anderen het zwarte gezicht willen inruilen voor 'een zwarte veeg', gaan radicalere geesten nog verder. Sint kan volgend jaar alleen het dak op, opperen zij. Als ervaringsdeskundige heb ik natuurlijk ook een mening.  Ik ben zowel knecht pieterman als goedheiligman geweest. Beide functies heb ik diverse jaren achtereen onbezoldigd mogen vervullen op uiteenlopende podia voor een al even uiteenlopend publiek. En beide rollen vervulde ik met evenveel plezier. Al wil ik de Zwarte Piet-maquilage aanmerken als iets te water-resistent. Iets dat je eigenlijk pas drie dagen na je optreden opvalt als je je neus snu...