GOEDBLOG

Een aantal keren in de week loop ik hard om de weegschaal niet de kans te geven mij een driecijferig getal te presenteren. Zo ook gisteren. Op een bospad kwam ik een mevrouw tegen met een hondje. Zij keurig type. Hij type Jack Russel. Bij het passeren sprong het beestje met zijn modderige pootjes onverwachts dartel tegen mij op, waarop de vrouw haar excuus maakte. 'Hij doet dat normaal nooit', zei ze. 'Maar de laatste tijd luistert hij steeds kutterder'. Kutterder? Hoorde ik dat goed? Zei deze op het oog keurige vrouw 'kutterder'? Toen ik zei dat ik zelf ook een hond had en het sprongetje van het beestje niet zo erg vond, zei zij dat het vervelend voor mij was omdat ik niet alleen uit mijn loopritme werd gebracht, maar ik had nu ook zwarte hondenpoten op mijn lichtblauwe joggingbroek. 'Moet je gelijk straks na het lopen in de was gooien hoor. Anders krijg je de vlekken er morgen veel kutterder uit', verraste zij mij andermaal met haar originele woordge...

Bij de PRAXIS. Terwijl ik een dopsleutelsetje van nog geen tien euro in mijn binnenzak frommel, valt mijn oog op een sticker. 'Wij rekenen af met winkeldieven' staat er te lezen. Dus toch!? Is het tegenwoordig zelfs in dit soort megastores niet meer mogelijk om ongehinderd proletarisch het mijne te kiezen? Kan een mens niet eens meer rustig en ontspannen zijn boodschappen doen, zonder altijd maar weer bij de kassa in zijn tas gekeken te worden op mogelijke smokkel van contrabande? Sinds wanneer is het openlijk bedreigen van klanten binnen de retail bon-ton geworden? Gaan wij in dit land zo met elkaar om? Is een ander toontje tegen onbetalende klanten, die altijd nog wel - net zo goed als betalende klanten - een stukje gezelligheid en levendigheid in de winkel brengen, hier niet meer op zijn plaats? Kan het allemaal iets beschaafder, ja? En dan dat bedrag dat ze in rekening brengen als ze bij de kassa een kijkje in je binnenzakken nemen en daar toevallig een kleinigheid in aant...