Zaterdagochtend. Begin maart. Koud buiten. Schril zonnetje. Vogels denken dat het al voorjaar is. Maken duikvluchtjes en stellen zich aan. Twee merels met de kolder in hun kop duiken langs mijn raam. Een daarvan weet in de vroegte van het vliegseizoen de stuurknuppel nog niet optimaal te bedienen en knalt, Bam!, tegen mijn raam. Dat heb je er van, van dat uitgelaten gedoe. Ik stap naar buiten. In een onprettige houding ligt het merelvrouwtje op de terrastegels. Als ik haar oppak is er geen verzet. Geen gefladder. Alleen een ingetrokken linkerpootje en twee gesloten oogjes. Het hartje klopt. Ik aai over haar lijfje en bescherm haar tegen de gemene koude wind in mijn handpalmen. Weinig respons. Het pootje is ingetrokken. Gebroken? Wellicht, maar vogeldeskundige ben ik niet. Het enige dat ik kan doen is wat aaien en een beetje praten. 'Toe maar, je kunt het wel, ga maar weer vliegen', fluister ik op het gevaar af dat de buren mij horen en mij voor gek verklaren. Maar het helpt. ...
door carl@formatieschipper.nl