GOEDBLOG

Op de Nationale Vogelteldag zit ik 's morgens om 08.00 uur al met een kopje thee voor het raam. Schrijfblokje met pen naast me. Verrekijker van het merk Zeiss staand naast de kop thee. Het kan wat mij betreft langskomen, het gevederde volk. Gisteren nog extra vetbollen en pinda-netjes opgehangen, wat misschien diskwalificatie kan opleveren. Lokmiddelen vallen wellicht onder de verboden middelen. Maar dat risico neem ik. Twee uur en 6 roodborsten, 2 boomklevers, een kraai en een dikke merel later, ga ik een kopje koffie maken in de keuken. Moet toch kunnen, eventjes uit mijn observatiehut? Dan maar die 7e roodborst missen, denk ik. Als ik terugkom met mijn koffie geloof ik mijn ogen niet. In mijn tuin, vlak voor mijn raam, zie ik nog net hoe de poes van de buren met mijn laatst genoteerde merel - kleine veertjes alom - een spelletje speelt. Met pijn in mijn hart streep ik mijn merel van mijn lijstje. En dat op Nationale Vogelteldag. Zal je net zien.

Tijdens een strandwandeling in Schoorl waait door een plotselinge rukwind mijn cap van mijn hoofd. Het is mijn favoriete pet die ik al jaren heb. Altijd gaat-ie met mij mee op dagen zoals deze. De rukwind is sterk. Zo sterk, dat ik zelfs met hard rennen de voorsprong die mijn pet heeft genomen niet meer kleiner maak. Bij elk aanzwellen van de wind neemt hij verder afstand van mij. Uitgeput steun ik met mijn beide handen op mijn knieën, opkijkend hoe mij petje enthousiast over de einder stuitert. Tot ik 'm niet meer zie. Met een doorwaaide kop stap ik even later op het parkeerterrein mijn auto in en kijk in de autospiegel. Ja, weg pet. Zonde! Twee weken later belt de postbode aan. Een envelop die niet in de brievenbus past reikt hij mij aan. Ik scheur 'm open en lees: Beste meneer, deze pet vond ik op het strand van Egmond. Aan de binnenkant stond uw website. Zo wist ik uw adres te achterhalen. Veel plezier er weer mee! Mevrouw Tuit (84 jaar, uit Egmond).

Net als ik de slagerswinkel wil uitlopen, word ik op mijn schouder geklopt. 'Eh meneer, vergeet u niet iets?', zegt een aardig meisje van een jaar of twintig tegen mij, terwijl ze op een klein jongetje wijst dat voor de toonbank staat. 'Nee hoor', repliceer ik, 'hij hoort niet bij mij'. Een oudere mevrouw ziet haar kans schoon zich te mengen in dit kind-zoekt-ouder-mysterie. Zij vult in plat dialect aan, 'nee joh, die is van haaro' en ze wijst een jonge moeder aan die met de slager in gesprek is. 'O sorry' zegt het twintigjarige meisje tegen mij. 'Komt, ik dacht, hij heeft net zo'n stoere jas aan als u...'. Stoer loop ik de straat op.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Pupillen 6. Koude zaterdagmiddag in februari. Regionaal wintertoernooitje. Onze club Altius tegen Bloemenkwartier. Na een gelijkspel dienen er strafschoppen genomen te worden. Wij vertouwen op onze kiep. Kleine jongen met te grote kicksen. Harde werker die – ook al dook hij nog zo uitgestrekt – nooit de buitenkanten van het doel kon halen. Op nog geen meters na. Maar goed, zijn werklust compenseerde veel. Zoveel dat wij nooit kwaad op hem werden. Zelfs al kregen wij met 10 – 0 klop. Zijn naam? Bram Geil. We maken ons op voor de strafschoppenserie. Geil op doel. Vanaf de zijkant van het veld scanderen de toeschouwers ‘Geiltje, Geiltje...’. Er kwam geen enkele vieze gedachte in ons op, anders dan dat wij met onze Geiltje, met deze kleine doelman, de serie pingels wel eens zouden kunnen gaan verliezen. En dat gebeurde ook. Wij schoten ze naast. En Geiltje liet hun schoten door. Maar in de kleedkamer ging hij gewoon op de schouders en klonk het in d...

Ik weet niet wat mijn hond heeft vandaag. Ze lijkt ongewoon gelukkig. Normaal is het al geen depressief beestje, maar dit is duidelijk anders. Uitbundig, mag ik wel zeggen. Waar ze normaal tegen mij opspringt bij mijn thuiskomen, is het nu een onophoudelijke wervelwind van energie en blijdschap. Likken, lachen (ja, mijn hond kan lachen), blije woordjes blaffen en kwispelen zoals ze nog nooit gekwispeld heeft. 'Ja, rustig maar jongen' zeg ik, terwijl ik al tien jaar weet dat het een teefje is. Maar rustig wordt ze niet. Als ik later mijn krant zit te lezen, blijft ze haar natte neus tegen mijn benen aanduwen, alsof ze wil zeggen: 'hé...zie je...ik ben blij!' Dan sla ik het buitenlands nieuws op en kopt mijn krant: Chinezen verbieden hond op menu. Juist ja.

Op de markt steekt de man een mes in mijn richting. Op het uiteinde van het lemmet ligt een klein stukje Boerenbelegen. Voorzichtig haal ik het aangeboden stukje kaas van het mes, zonder het mes aan te raken. Hoeveel mensen zouden het mes wel aanraken, denk ik? Hoeveel pakken het stukje kaas in deze koude winter zelfs met hun wollen gehandschoende grijpstuivers van het mes, terwijl ze net met die zelfde wollen handschoen hun natte neus hebben afgeveegd. Ik proef met smaak en kijk om mij heen. Pittig kaasje. Gadverdamme, pakt die man naast mij nou het aangeboden stukje Leidse met zijn rechterhand aan? Dat is diezelfde rechterhand waarmee hij zojuist nog aan zijn achterste zat te krabben. En ja hoor...wel mooi ook nog het mes aanraken hè. 'Hoe is-ie meneer', vraagt het kaasboertje? 'Smerig' antwoord ik.' Ronduit smerig'.

Ondanks het rookverbod van overheidswege, wordt er weer stevig op losgerookt in de horeca. Minister Klink hoor of zie je niet. En voor je het weet zien de Nederlandse dranklokalen weer grijs van de rook. 't Sluipt er weer in. Eén sigaretje maar. In plaats van buiten roken, binnen bij de voordeur. Verboden te roken, wordt verboden te roken voor 18.00 uur. Eén asbakje op de bar. Voor het geval. Wedden dat we eind 2010 het hele rookverbod weer vergeten zijn? Sneu volkje zijn we. Stelletje slappelingen. Inclusief de niet-rokers onder ons. Wij zouden gewoon alle zaken moeten mijden waar er (weer) gerookt wordt. In de ban ermee. Toedeledokie met je rook. Paf maar lekker een zwarte laag in je longen, maar wel zonder mij.

Nu een tweede sneeuwperiode Nederland bereikt heeft, wordt er weer volop geklaagd. 'Nou, van mij hoeft het niet' hoor je overal om je heen. Wat bij de eerste sneeuwval voor de Kerst 2009 nog omschreven werd als 'prachtig' en 'het lijkt wel een sprookje', is nu opeens overbodig en niet gewenst. Ik vraag mij af of ze in warme, zuidelijke landen ook zo reageren als ze - na een periode van extreem aanhoudende warmte - weer een temperatuur van 35 graden voor hun kiezen krijgen.

Tijdens de wedstrijd Ajax-AZ werd trainer-coach Dick Advocaat door de scheidsrechter naar de kleedkamer verbannen. Advocaat mocht niet meer in de laatste tien minuten van de wedstrijd zijn spelers coachen. Waarom niet? Advocaat schold de arbiter uit. Omdat in zijn ogen de scheidsrechter een verkeerde beslissing nam ten nadele van AZ. Trieste man die Dick. Zielige man. Wordt ten overstaan van zijn spelers en andere collega's weggestuurd. Moet je voorstellen: een directeur van een bedrijf scheld iemand uit in zijn zakelijke omgeving en moet het bedrijf verlaten. Waar al zijn medewerkers bij zijn moet meneer weg. Ga je mond spoelen. De vraag is of zo'n directeur ooit nog als boegbeeld gezien wordt door z'n mensen. Zijn niet alle credits verspeeld? Een coach moet niet schelden. En al helemaal niet tegen een scheidsrechter. Net zo min als spelers tegen een scheidsrechter moeten schelden. Een coach moet coachen. Voor mij is Dick Advocaat een oetcoach. En daar ga je het seizoen ni...