GOEDBLOG

Op de verpakking stond Atlantis, Sclerotium/Truffels. Ook wel Magic Mushrooms genoemd. Het was, zoals je op het etiket kon lezen een 'medium visuele trip'. Dat wilde zeggen dat 'de kleuren aanvankelijk intenser werden waarna ze lichtelijk vervormden en als het ware begonnen te ademen'. Klonk allemaal spannend. De duur van de trip zou 4 uur zijn bij een dosering van 10 gram. En 10 gram kostte € 12,50. Op zich schappelijk voor een trip van 4 uur vond ik. Een ritje met de taxi van de ene kant van ons dorp naar de andere kostte zo'n € 15,00 terwijl je tijdens de trip niet eens de tijd hebt de zaterdagbijlage van de Telegraaf te lezen. Laat staan dat de kleuren intenser werden. En een taxichauffeur die ademde had ik vaker meegemaakt. Toen ik het spulletje zo rond de middagklok tot mij nam, wist ik dat er geen woord gelogen was op de verpakking. Zelfs mijn vale spijkerbroek was intens van kleur. En de kozijnen van ons huis, waarvan ik eerst dacht dat ze hoognodig geschild...

Ik ga je iets verklappen. Iets dat je eigenlijk niet mag weten. Het is inside-information rechtstreeks uit de wereld van de slagzinnenwedstrijdenbedenkers. Dat laatste woord heb ik zelf bedacht (doet het goed bij Scrabble). Ze bestaan helemaal niet, slagzinnenwedstrijdenbedenkers. Slagzinnenwedstrijden worden namelijk gewoon door bedrijven en hun reclamebureau bedacht. Daar zijn geen speciale functies bij betrokken en zeker al geen slagzinnenwedstrijdenbedenker. Hoogstens een paar loslopende creatieven en een marketingmanager van het opdrachtgevende bedrijf. Slagzinnenwedstrijden worden bedacht omdat de bedenkers denken dat klanten dat leuk vinden. En dat vinden ze ook. Tenminste, velen van hen. Ik vind een slagzinnenwedstrijd ook leuk. Dus doe ik als het even kan mee. En ik moet zeggen: niet zonder gevolgen. Ik heb inmiddels slagroomtaarten, 16 blikken kattenvoer (lekker als je een hond hebt), een elektrische tandenborstel, een pannenset en een Texels dekbed gewonnen. Die laatste ligt...

Vorig jaar, in 2010, was het op zondag 7 maart Nationale Complimentendag. Ik weet dat nog goed, omdat ik die dag vorig jaar actief gevierd heb (zie http://goedblog.blogspot.com/2010/03/complimenten.html). Vanzelfsprekend keek ik uit naar de Nationale Complimentendag 2011.Voor mij mijn tweede Complimentendag. Ik had mij voorgenomen deze dag mij van mijn beste kant te laten zien. Ik wilde de Complimentendag van 2010 nog eens dunnetjes over doen. Nu vermoedde ik, dat deze heuglijke dag wel zo'n beetje op dezelfde dag in maart zou vallen. Dat is immers met de meeste feestdagen zo; ze keren terug op ongeveer of zelfs exact dezelfde datum van het jaar daarop. Maar wie schets mijn verbazing? De Nationale Complimentendag is van de agenda verdwenen! Foetsie. Weg. Waarom? Waarom moest deze leuke, positieve dag verdwijnen? Welke autoriteit heeft daartoe besloten? Koningin Beatrix? Rutte? De Rijdende Rechter misschien? Voldeed de dag niet aan de eisen van de overheid? Moest er geld bij? Zijn e...

10 Jaar geleden schreef ik de volgende tekst als Nieuwjaarsgroet naar mijn relaties. Ik las deze tekst vandaag en het was alsof ik 'm gisteren had geschreven. ----------------------- Gisteren nog. Sprak ik iemand en hadden we het over het weer. Ja gek hè, over het weer. En daarna een mop. Nee, niet van internet. Had-ie gewoon gehoord van een ander. Heerlijk toch? Laten we mailen. Wappen. Breedbanden. Webcammen. Telecommuniceren. Virtueel realiseren S-em-essen. Mij best. Maar laten we vooral blijven praten. Blijven delen. Blijven genieten van elkaars stem. Elkaars lach. Elkaars onzin. Over het weer. Over voetbal. Over Maxima. De witte was. De vakantie. Over de televisie en over die andere zaken die zo onbelangrijk zijn. Dat wens ik ons allemaal toe. En natuurlijk een witte kerst en een gezond 2001. -----------------

Als kleine jongen van acht mocht ik graag langs de doorgaande weg in Hilversum staan, als enkele honderden meters verderop de plaatselijke politie vanuit hun Volkswagen Kever passerende automobilisten op snelheid controleerde. Wat ik deed was het volgende: ik nam op een strategische plek langs de weg een voorpost in. Daar waarschuwde ik aanstormende automobilisten met een ingetogen, maar opvallend handgebaar, op het naderende snelheidsfuik. Ik deed dat zo, dat mochten de controlerende agenten mij opmerken, zij niet direct bemerkten dat ik hun actie ondermijnde. 'O, gewoon een jongetje langs de weg', moest hun reactie zijn. Ik maakte naar de naderende automobilisten een subtiel handgebaar ter hoogte van mijn heup; het was een gebaar alsof ik iets letterlijk naar beneden drukte met mijn jongenshand en ik tuitte daarbij mijn lippen enigszins alsof ik wilde zeggen 'tut tut tut, een beetje minder snel is hier wel op zijn plaats, als je begrijpt wat ik bedoel'. En de meesten...

Ik blijf het sneu vinden: bedrijven die denken dat consumenten producten van ze afnemen zolang ze je het mes op de keel zetten. Het is denken in de geest van de oude industriebaronnen die het loon van hun personeel uitbetaalden in bonnen die zij enkel en alleen konden verzilveren bij winkels die, jawel, eigendom waren van diezelfde baronnen. We noemen dat gedwongen winkelnering. De consument wordt gedwongen bij je te kopen. Tegen wil en dank. Nu kan ik mij dat handelen van die industriebaronnen destijds voorstellen. Zij hadden de macht en tegenspraak werd niet geduld (grote mond? voor jou tien anderen!). Maar toch zie je deze winkelnering-tactiek ook vandaag nog. Uiteraard bij organisaties die wij allemaal kennen van hun irritante gedrag naar hun klanten (ik noem de KPN-en, de UPC's, de Tele-2's, de Ziggo's, de T-Mobiles en ga zo maar door). Maar het gekke is dat ook een naam waarvan je het niet verwacht, zich toch bezondigd aan winkelnering. Want als ik online een 2 maande...

Coloradokever, dat is pas een mooi woord. Benedenetages, nog zo één. En wat dacht je van generaliseren? Ook een topper! Nu is de vraag wat deze woorden zo mooi maakt...