Doorgaan naar hoofdcontent

Magic Regenboog.


Op de verpakking stond Atlantis, Sclerotium/Truffels. Ook wel Magic Mushrooms genoemd. Het was, zoals je op het etiket kon lezen een 'medium visuele trip'. Dat wilde zeggen dat 'de kleuren aanvankelijk intenser werden waarna ze lichtelijk vervormden en als het ware begonnen te ademen'. Klonk allemaal spannend. De duur van de trip zou 4 uur zijn bij een dosering van 10 gram. En 10 gram kostte € 12,50. Op zich schappelijk voor een trip van 4 uur vond ik. Een ritje met de taxi van de ene kant van ons dorp naar de andere kostte zo'n € 15,00 terwijl je tijdens de trip niet eens de tijd hebt de zaterdagbijlage van de Telegraaf te lezen. Laat staan dat de kleuren intenser werden. En een taxichauffeur die ademde had ik vaker meegemaakt.
Toen ik het spulletje zo rond de middagklok tot mij nam, wist ik dat er geen woord gelogen was op de verpakking. Zelfs mijn vale spijkerbroek was intens van kleur. En de kozijnen van ons huis, waarvan ik eerst dacht dat ze hoognodig geschilderd moesten, waren nu helemaal goed. Ze glansden mij tegemoet. Laat ik nu ook net het geluk hebben die middag dat het voorjaarszonnetje opeens moest plaatsmaken voor een dreigende onweersbui. Compleet met... jawel...een regenboog! Wat een intens schouwspel aan het zwerk. Een intensere boog heb ik nog nooit gezien. Fluoriserend was-ie. Van pimpel-aars-paars naar oker-de-poker! En net toen de kleuren begonnen te vervagen, leek de regenboog te ademen. In, uit, in, uit. Met diepe halen, alsof er een sterke wind opstak blies hij de bladeren door de straat. Ik zette mijn kraag van mijn jack hoger op en trok de rits tot net onder mijn kin. Brrr, rilde ik, 't was net of ik een griepje onder mijn leden had, zo voelde het. Ik keek op mijn horloge. De vijf in de klok. Hoogste tijd voor een goeie borrel.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...