
Op de verpakking stond Atlantis, Sclerotium/Truffels. Ook wel Magic Mushrooms genoemd. Het was, zoals je op het etiket kon lezen een 'medium visuele trip'. Dat wilde zeggen dat 'de kleuren aanvankelijk intenser werden waarna ze lichtelijk vervormden en als het ware begonnen te ademen'. Klonk allemaal spannend. De duur van de trip zou 4 uur zijn bij een dosering van 10 gram. En 10 gram kostte € 12,50. Op zich schappelijk voor een trip van 4 uur vond ik. Een ritje met de taxi van de ene kant van ons dorp naar de andere kostte zo'n € 15,00 terwijl je tijdens de trip niet eens de tijd hebt de zaterdagbijlage van de Telegraaf te lezen. Laat staan dat de kleuren intenser werden. En een taxichauffeur die ademde had ik vaker meegemaakt.
Toen ik het spulletje zo rond de middagklok tot mij nam, wist ik dat er geen woord gelogen was op de verpakking. Zelfs mijn vale spijkerbroek was intens van kleur. En de kozijnen van ons huis, waarvan ik eerst dacht dat ze hoognodig geschilderd moesten, waren nu helemaal goed. Ze glansden mij tegemoet. Laat ik nu ook net het geluk hebben die middag dat het voorjaarszonnetje opeens moest plaatsmaken voor een dreigende onweersbui. Compleet met... jawel...een regenboog! Wat een intens schouwspel aan het zwerk. Een intensere boog heb ik nog nooit gezien. Fluoriserend was-ie. Van pimpel-aars-paars naar oker-de-poker! En net toen de kleuren begonnen te vervagen, leek de regenboog te ademen. In, uit, in, uit. Met diepe halen, alsof er een sterke wind opstak blies hij de bladeren door de straat. Ik zette mijn kraag van mijn jack hoger op en trok de rits tot net onder mijn kin. Brrr, rilde ik, 't was net of ik een griepje onder mijn leden had, zo voelde het. Ik keek op mijn horloge. De vijf in de klok. Hoogste tijd voor een goeie borrel.
Reacties