GOEDBLOG

Een vrouw solliciteert bij een circus. Ze zegt tegen de circusdirecteur, die maar weinig tijd heeft: 'ik kan heel goed een vogel nadoen'. 'Daar zit ons publiek niet op te wachten', zegt de circusdirecteur kortzichtig en steekt zijn hand uit naar de vrouw om haar gedag te zeggen. De vrouw schudt zijn hand en vliegt weg...

Ze heeft alles mee. Behalve de wind als zij de kinderen naar school brengt.

Vind je mijn haar zo mooi pap?, vraagt ze staand voor de spiegel. Best wel, zeg ik gehaast. Wel of niet mooi?, wil ze weten. Duidelijkheid eist ze. En terecht. Als jonge vrouw van zes neem je geen genoegen met een half antwoord. Ja, ik vind je vlechten mooi, heel mooi, voeg ik er aan toe. Doe 's zo, vraagt ze en ze steekt als voorbeeld een eed-afleggende hand in de lucht. Ik doe haar na en voeg er plechtig aan toe: echt mooi. Je liegt, zegt ze. Ik zie het aan je ogen. Je vindt ze stom. 2003, Hilversum.

Je ziet, hoort en leest ze steeds vaker. Mensen met 'maniertjes'. Ze doen zogenaamd grappige dingetjes. Ze vallen op door hun quasi-spontane toevoegingen die ze aan hun geschreven of gesproken teksten doen. Daarmee denken ze dat ze leuk zijn, maar het zijn maniertjes. Maniertjes die ze anderen hebben zien doen en nu doen ze het zelf ook. Het liefst bij herhaling. En elke keer weer denken ze dat de ontvanger van de kwinkslag over hen denkt, 'wat een originele geest ben jij toch'. Eén van die maniertjes is bijvoorbeeld in een online tekst achter een als grappig bedoeld zinnetje een ;)-tekentje plaatsen. Of een :). Of wat voor stom tekentje dan ook. Maar meestal is het tekentje een teken. Een teken van totaal gebrek aan creativiteit. Vreemd genoeg signaleer ik die domme tekentjes vaker in teksten geschreven door vrouwen dan in teksten afkomstig van mannen. En als ze van mannen afkomstig zijn, zijn het meestal mannen zonder een greintje humor, let maar eens op. Nog één: he...