Doorgaan naar hoofdcontent

Waar is de Complimentendag gebleven?






Vorig jaar, in 2010, was het op zondag 7 maart Nationale Complimentendag. Ik weet dat nog goed, omdat ik die dag vorig jaar actief gevierd heb (zie http://goedblog.blogspot.com/2010/03/complimenten.html). Vanzelfsprekend keek ik uit naar de Nationale Complimentendag 2011.Voor mij mijn tweede Complimentendag. Ik had mij voorgenomen deze dag mij van mijn beste kant te laten zien. Ik wilde de Complimentendag van 2010 nog eens dunnetjes over doen. Nu vermoedde ik, dat deze heuglijke dag wel zo'n beetje op dezelfde dag in maart zou vallen. Dat is immers met de meeste feestdagen zo; ze keren terug op ongeveer of zelfs exact dezelfde datum van het jaar daarop. Maar wie schets mijn verbazing? De Nationale Complimentendag is van de agenda verdwenen! Foetsie. Weg.
Waarom? Waarom moest deze leuke, positieve dag verdwijnen? Welke autoriteit heeft daartoe besloten? Koningin Beatrix? Rutte? De Rijdende Rechter misschien? Voldeed de dag niet aan de eisen van de overheid? Moest er geld bij? Zijn er opstootjes uitgebroken in de binnenstad vanwege niet oprechte complimentjes? Werden er misschien toch te weinig complimenten uitgedeeld? Of juist te veel, waardoor de avondspits ontregeld werd of de economie anderszins schade op liep? Wat is de reden vraag ik mij af. Ik voel mij bestolen. Zo'n leuke dag met zoveel kansen.
Intussen heb ik mijn besluit genomen. Ik vier morgen mijn privé-Nationale Complimentendag. Ik maak morgen iedereen die ik tegenkom mijn complimenten. Voor de leuke bril, het nieuwe haar, de mooie auto, het doorzettingsvermogen, de spontaniteit of waarvoor men maar mijn complimenten wil ontvangen. Verzoeken voor complimenten kunnen overigens ook per e-mail ingediend worden. Ik zal er rijkelijk mee strooien.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...