Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat).
Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet kijken? Kan jij niet kijken soms? Daarbij maakte hij elegante handgebaren. Alsof hij een delicaat betoog hield. De lijnrechter die op pakweg twee meter van de Romein verwijderd was, gunde hem geen blik waardig. Hij strekte zijn rug en hield deze gekeerd naar de schelder. Alsof hij hem niet hoorde.
Maar natuurlijk hoorde hij hem wel. Net zoals ik hem hoorde. En waarschijnlijk viel het scheldwoordje 'mongool' hem net zo verkeerd als dat bij mij het geval was. We verloren die middag met z'n allen.
Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet kijken? Kan jij niet kijken soms? Daarbij maakte hij elegante handgebaren. Alsof hij een delicaat betoog hield. De lijnrechter die op pakweg twee meter van de Romein verwijderd was, gunde hem geen blik waardig. Hij strekte zijn rug en hield deze gekeerd naar de schelder. Alsof hij hem niet hoorde.
Maar natuurlijk hoorde hij hem wel. Net zoals ik hem hoorde. En waarschijnlijk viel het scheldwoordje 'mongool' hem net zo verkeerd als dat bij mij het geval was. We verloren die middag met z'n allen.
Reacties