Ander keertje.

Zojuist heb ik afscheid genomen van mijn oude sportschoenen. Ze zijn op. Gescheurd. Op de hiel geplakt met Duck-tape. Elke demping is er uit gelopen. Ik kocht ze 4 jaar geleden en sinds die tijd liepen we, mijn sportschoenen en ik, ongeveer 4.000 kilometer. Dat zijn een kleine 100 marathons, ongeveer 400 Hilversum City Runs en zo'n 250 Dam tot Dam-lopen. Hoewel ik, laat dat duidelijk zijn, aan die drie loopevenementen nooit meedeed. Ze zijn mij te druk. Teveel mensen die op hetzelfde moment dezelfde kant op gaan. Nu heb ik niets tegen een stukje met elkaar mee oplopen, maar een uur of meer aan iemands zweterige zijde, vind ik wat veel. Toch liep ik het grootste deel van die 4.000 kilometer niet alleen. Ik liep ongeveer 3.000 ervan samen met mijn hond Muis. Dat is van mijn huis uit naar de Westelijke Sahara in Zuid Marokko. Prachtige plek om je hond uit te laten, al zijn we er feitelijk nooit aangekomen. We zweten wat concentrisch door de bossen rond ons huis, zou je kunnen zeggen. Muis rent los achter of voor mij, tong uit haar mond, dezelfde cadans aannemend als die van mijn looppas. Heerlijk samen het bos in. Nooit een woord teveel. Geen geneuzel over Wilders, extra bezuinigingsrondes, perikelen bij Ajax... niks. Hoogstens een vluchtige blik naar elkaar en een korte aanmoediging van mijn kant als 'hou vol' en 'thuis lekker water drinken'. Muis gaat slechts af en toe nog mee als ik nu mijn nieuwe schoenen aantrek. Ik pols of ze haar dag heeft; ze is tenslotte ruim 12 en de jongste niet meer. Al maakt ze mij elke keer, als ik mijn veters strik, met een jeugdige blik in haar ogen duidelijk 'er helemaal klaar voor te zijn'. Met mijn woorden 'ander keertje' neemt ze steeds vaker genoegen en nestelt ze zich in haar warme mand. Gelukkig liggen in haar nabijheid, in de kast achter haar mand, mijn oude loopschoenen. Snuift ze toch nog wat van de geur van het bos op.