Doorgaan naar hoofdcontent

Kunststof kop


Dikke envelop vandaag in de brievenbus. Van de Gewestelijke Afvalstoffen Dienst. Of ik de bijgaande stapel plastic zakken wil gebruiken om mijn plastic afval in te scheiden. Welgeteld 10 plastic zakken van het formaat gewone vuilniszak zitten er bij. Zijn de overheid en de GAD helemaal idioot geworden? Wat is dit voor een krankzinnige milieubelastende actie? Ik moet wat? Mijn plastic doppen van de pindakaaspotten draaien en apart in die zakken bewaren? Mijn tandpasta-tube apart inzamelen? De folie van de vleeswaren halen en in deze zakken deponeren? Een jaar lang in deze 10 zakken al mijn plastic weggooidingetjes bijeensparen? Bekijk 't even zeg. Ik ben Malle Pietje niet! Anders had ik wel bij het vuilnisscheidingstation Crailoo gaan werken.
Kost dat allemaal, zo'n envelop met dikke inhoud naar elk woonadres? Heeft iemand wel eens doorgerekend dat je dat de eerste komende 5 jaar nooit meer never terugverdiend in termen van geld en milieubelasting?
We zijn gek geworden in dit klompenland. Het normale, nuchtere verstand heeft het afgelegd tegen de burocratische, technocratische terreur van die Kafka-mannen die ons land in hun wurggreep houden. Straks krijgen we nog een roze kliko erbij. Voor onze wattenstaafjes en -pads. En een gele kliko. Voor onze ouwe onderbroeken waar we de urinevlekken niet meer uit krijgen, omdat we ons zo dikwijls in ons broek gepist hebben van de weeromstuit. Dat oranje plasticmannetje gaat met zijn 10 zakken en die hele mailing zo de grijze bak in. En geef mij niet de schuld. Verwijt mij niet milieuvervuilend gedrag want ik verwijs je gelijk naar die kunststof koppen van de Gewestelijke Afvalstoffen Dienst.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...