Doorgaan naar hoofdcontent

Reageren.

Na het lezen van een nieuwsbericht op nu.nl lees ik vaak de reacties bij het artikel. Reacties van andere lezers. Mensen die denken dat hun mening er iets toe doet. Anonieme figuren vaak, die schrijven onder pseudoniemen als Zus18 of Kzegmaarwat, die graag een bericht achterlaten omdat zij denken dat anderen daarmee beter af zijn.
Nou, na het lezen van dit soort onzin ben je nooit beter af. De éne reactie na de andere is kwatsch. Onzin. Neem de reacties vandaag bij het bericht dat er brand is geweest in een bejaardenhuis. Negen reacties waren in de trant van 'ach en die oude mensen hebben het al zo warm met dit weer', 'verschrikkelijk, dit wens je niemand op zo'n leeftijd' en 'ik wens ze allen sterkte toe bij het herstel'. Prima dat je dit soort opmerkingen maakt in familiaire kring als je oudtante bij de ramp is betrokken, maar om nou de landelijke pers hier mee te vervuilen? Dat je de moeite neemt om dit soort non-communicatie de ether in te sturen! Waarom kunnen zoveel mensen zoveel stompzinnige opmerkingen niet gewoon voor zich houden, vraag ik mij af? Hebben ze thuis niets te vertellen? Wordt ze op hun werk nooit om hun mening gevraagd? Hadden ze graag in de journalistiek furore gemaakt? Hebben ze niets in de melk te brokkelen, nooit en nergens niet?
En dan geef ik mijzelf ook het antwoord op mijn vragen: 'nee, mensen laten hun mening weten omdat ze denken dat hun mening interessant is voor anderen'. En dat zijn meningen op dit niveau allerminst. Maar dat is mijn mening.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...