Doorgaan naar hoofdcontent

Gestoord.


Naarmate de mens meer communicatiemiddelen tot zijn beschikking krijgt, lijkt het wel alsof hij slechter bereikbaar wordt. Althans, zo ervaar ik het als ik mensen om zakelijke- of privé reden wat wil meedelen. De voicemails, out of replies en wat al niet meer voor standaard-dooddoeners zijn niet van de lucht. En wat, hoe leuk, luid of dringend je ook inspreekt, terugbellen gebeurd slechts bij zeer hoge uitzondering. Vandaag viel het mij op dat zelfs klantenservice-desks slecht bereikbaar zijn. Moet je niet eerst verplicht een keuzemenu met negentien mogelijkheden afluisteren (toets 1 voor afdeling drankmisbruik, toets 12 voor kanaalbehandeling, toets 18 voor flierjeppen, toets 19 als u nog wakker bent en een echt mens wilt spreken...), dan sta je wel veertien minuten in de wacht totdat iemand überhaupt de telefoon nog ergens opneemt.
Nee, het gaat goed met Nederland. Zo goed, dat een klant die belt best wel even kan wachten. Bevalt 'm dat niet, dan komt er altijd wel weer op een goed moment een andere klant, toch?
Zo doet de bakker bij mij op de hoek zijn winkel tussen de middag dicht. Sorry, gesloten tussen 12.00 - 13.00 staat er op het bordje te lezen. De Sufkees. Hij zou een groot bord buiten moeten zetten met: Tussen de middag vers belegde broodjes + dranken! En zo zijn slag kunnen slaan door extra verkoop te doen aan de passerende medewerkers van de omliggende kantoren. Nee, we blijven Nederlands. Tussen de middag niet storen. Mag een mens even rustig zijn boterhammetje opeten, zeg. En het liefst ook niet storen vòòr 10.00 uur 's morgens en na 16.00 uur 's middags. Stel je voor dat we het druk krijgen.
En wie wil bellen, graag alleen op werkdagen tijdens kantooruren met uitzondering van 09.00 tot 17.00 uur, want dan zijn we vooral met onszelf bezig.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...