Doorgaan naar hoofdcontent

Dorpsomroepers!


99,9% Van het nieuws dat je bereikt is oud nieuws.
Nieuw nieuws krijg je nog maar sporadisch op je bordje (lees: in je inbox).
De meeste tweets zijn re-tweets en belangrijk nieuws dat anderen denken te moeten delen met jou, heb je waarschijnlijk gisteren al gelezen.
Ook journalisten hebben nog maar nauwelijks in de gaten hoe snel het nieuws is. Met name radio- en televisienieuwsbronnen en nieuwsbronnen in de gedrukte pers, blijven denken dat ze actueel bezig zijn als ze oude nieuwsfeiten herhalen. Let maar eens op: ook het NOS-Journaal vertelt soms drie, vier Journaal-uitzendingen hetzelfde. Ze spreken over '70 doden', terwijl mijn andere nieuwsbronnen al lang met updates zijn gekomen en weten dat het er slechts 49 zijn.
Nieuws is sneller oud dan verse vis bedorven is. Dat komt enerzijds door de verspreidingssnelheid van nieuws. Daarnaast hebben de kanalen én met name de nieuwsverspreiders die vinden dat ze via deze kanalen 'nieuws' moeten verspreiden, een grote vlucht genomen. Iedereen doet mee met het spelletje 'Verspreid het Nieuws'.
Een voorbeeld: weken terug kreeg ik van zo'n nieuwsverspreider een bericht dat LinkedIn je gegevens voor reclamedoeleinden gaat gebruiken als je dat toelaat in je settings. Vandaag, zo'n dikke drie weken later, klopte de zoveelste dorpsomroeper (ik denk dat ik negen dorpsomroepers voorbij heb zien/horen komen) aan mijn deur en meldde mij dat... inderdaad, LinkedIn etc. etc. Alsof hij breaking news te melden had!
Mijn advies: pas op dat je ook niet zo'n dorpsomroeper wordt die anderen op bedorven nieuwsfeiten trakteert! Zo'n mannetje dat anderen luidkeels napraat en goede sier probeert te maken met jawel... oud nieuws. Dus als je iets nieuws leest of hoort? Houd het gewoon lekker voor jezelf. In de weet dat dit nieuws meestal diezelfde minuut al oud is en dat velen, net zoals jij, via welk medium dan ook er notitie van hebben genomen. Zullen we afspreken dat we nieuws alleen de wereld insturen als je 100% zeker bent dat jij de enige bron bent die het nieuws op dat moment weet? Bij deze: ik heb net heel zachtjes terwijl ik dit stukje schreef, een zacht windje gelaten. Zonder dat iemand het merkte. Is dat wat?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...