Wat is dat toch, dat stoppelige baardje dat ik meer en meer om mij heen zie? Vroeger alleen bij mannen in mijn eigen reclamevak en dan nog alleen bij de creatieven. Tegenwoordig lijkt elke man zich een stoppeltje van één twee weken te kunnen permitteren. Mannen achter de kassa. Mijn tandarts. Mannen in de chique herenmodezaak. Accountants in pak. Ik zag laatst op TV een lid van het Koninklijk Huis dat zich drie, vier dagen niet geschoren had!
Het stoppelt behoorlijk in Nederland. In toenemende mate wel te verstaan. Is het de economische malaise die ons tot stoppelen aanzet? Spaart het per saldo zoveel uit aan elektriciteit, scheerschuim, -kwast en mes? Is het om onze masculaire kant zwaarder aan te zetten in een tijd dat vrouwen meer op mannen lijken en mannen vrouwelijker worden? Is het non-conformisme? Afzetgedrag? Bonobo-gedrag? Of misschien toch gemakzucht, ingegeven door een chronisch tijdsgebrek 's morgen in de badkamer?
Zelf stoppel ik bij tijd en wijle lustig mee. Ondanks commentaar thuis en de vraag 'of ik mij niet behoorlijk kan scheren?'. Natuurlijk kan ik dat, is mijn commentaar dan. Al vanaf mijn eerste donzige puberhaartjes op mijn bovenlip weet ik met een mesje om te gaan. Hoewel ik ruiterlijk toegeef dat ik destijds ook al probeerde te stoppelen. Met de nadruk op 'probeerde', want een beetje goeie stoppel, komt pas met de haren...eh...jaren.
Reacties