Doorgaan naar hoofdcontent

Crisisklappen.

Er vallen momenteel nogal wat klappen in de Gooische villa's. Niet alleen financieel, maar ook fysiek. Niet zo zeer ingegeven door onenigheid over welke vakantiebestemmingen dit jaar moeten worden aangedaan... nee, deze klappen zijn het directe gevolg van de economische klappen die er vallen. Mannen die te weinig verdienen plus hun aandelenportefeuille zien verkleuren tot de diepste kleur rood, blijken te gaan slaan. Ze krijgen last van losse handjes. Helemaal als hun 4-wheeldrives en cabrio's terug naar de dealer moeten en gouden horloges naar de opkoper om zo het huishoudpotje nog enigszins aan te vullen. Dat doet pijn. En wie zelf pijn heeft, laat een ander al snel mede lijden. Dus krijgt vrouwlief klappen. Klets, klats, klandere! van het ene oor op het andere.
Ik vind dat een prima ontwikkeling. Tenslotte hebben wij die hele crisis aan vrouwen te wijten. Zij zijn degenen die de bankmalaise hebben veroorzaakt. Zo hebben de meeste vrouwen een onmogelijk te dichten gat in hun hand. Sommigen zelfs in beide handen. Bovendien zijn vrouwen typische impuls-kopers. Ze kopen alles wat ze zien en helemaal als het glimt. Daarnaast gebruiken vrouwen minimaal twee keer zoveel toiletpapier dan mannen, waarmee ze een aanslag doen op elk huishoudpotje. Tel daarbij dat de ademhaling van vrouwen minder diep en sneller is, waardoor ze meer zuurstof verspillen dan mannen. En dat heeft zo zijn weerslag op het mondiale broeikaseffect. Met alle financiële gevolgen van dien. Nee, niks verwonderlijk dat Gooise mannen klappen uitdelen. Daarmee geven ze duidelijk aan dat het tijd voor bezinning is.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...