Doorgaan naar hoofdcontent

Weegschaal.


We hebben een nieuwe weegschaal. De oude had het (onder mijn gewicht?) begeven, dus een nieuwe moest er komen. Mijn vrouw kocht 'm en liet zich verleiden door de multifunctionele aard van het ding. Zo kan het je vetpercentage meten en zelfs je watermassa achterhalen. Geen idee wat ik met dat laatste moet, maar ik begrijp dat het een onderscheidend argument is voor verkopers waarmee zij weegschaalklanten makkelijk kunnen overhalen tot aankoop. Ook mijn vrouw werd overrompeld.
Ik heb zojuist geprobeerd onze nieuwe aankoop te programmeren en ontdekte dat-ie van wel 10 personen de persoonlijke gegevens kan onthouden, kan meten en de gegevens kan 'vertalen' in gewichtswinst of -verlies. Nou zijn wij thuis met z'n vieren, dus ik zal een aantal buren moeten uitnodigen om optimaal gebruik te kunnen maken van het apparaat.
Het lukte mij echter als digibeet niet geheel deze helse machine in te stellen. Zo moest ik invullen of ik man dan wel vrouw ben, mijn gewicht wilde hij weten, mijn leeftijd, lengte en zelfs mijn naam. Geen klusje dat je eventjes doet op zaterdagnamiddag met al een goed glas Barolo op.
Bovendien had ik het ding door en heb ik de programmeringsprocedure halverwege afgebroken. Deze weegschaal zou mij persoonlijk gaan bestraffen voor elke gram die ik zou aankomen, ontdekte ik. Dit ding zou mij bij mijn naam terugroepen als ik mij niet dagelijks aan het wegingsritueel zou onderwerpen en ja, hij zou mijn gewichtstoename zonder mijn toestemming aan de negen anderen die hij kent doorgeven. Bovendien denk ik dat dit intelligente apparaat al mijn gegevens per mobiele verbinding aan mijn huisarts zal doorbellen, die op zijn beurt het recept voor bloeddrukverlagers en vetreducers in zijn kastje zal ophangen. Plus - en dat vind ik wel de allerergste gedachte - ik verdenk deze machine er van (hoewel ik hierover niets in de beschrijving kan terugvinden) dat hij een ingebouwde webcam heeft, waarmee hij in 'lowshot-angle' opnamen van mij maakt zodra ik erop sta. En het zal mij niets verbazen dat hij die beelden, met mijn naam, toenaam, leeftijd en adres, op internet plaatst op de website www.vettemannen.nl.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...