Doorgaan naar hoofdcontent

Wegens verschil van inzicht.

Je leest het dikwijls: wegens verschil van inzicht over het te voeren beleid komt er regelmatig een hotemetoot bij de overheid of in het bedrijfsleven weg met een paar tonnetjes in euro's. Kassa! Wat zij kunnen, kan ik ook. Wegens verschil van inzicht over het te voeren beleid heb ik gisteren voorgoed gebroken met mijn bakker. Dit nadat ik vorige week al, ook vanwege verschil van inzicht over het te voeren beleid, met mijn garagebedrijf, de stomerij, mijn tandarts en mijn kapper, gebroken heb. In alle gevallen strookte het beleid dat zij voerden niet met het mijne. Eén van hen - hoe erg kun je het maken - hield er zelfs helemaal geen beleid op na! Alle recht en rede dus voor mij om eenzijdig een punt achter onze vaak meerjarige relaties te zetten.
Maar niet natuurlijk voordat ik alle partijen schriftelijk in tweevoud een schadeclaim heb gepresenteerd. Want bloeden zullen ze. Zo vraag ik van mijn bakker een bedrag dat gelijk staat aan één jaar melkwit voor een gezin van vier personen, van mijn garagebedrijf eis ik de somma van twee kleine, één grote beurt en als extra een APKaatje, mijn tandarts mag mij twee halfjaarlijkse controles betalen en ik eis zijn Porsche cabrio voor minimaal twee zonnige weekends op en van mijn kapper wil ik 12 maandelijkse knipbeurten vermeerderd met parkeerkosten. Zijn ze helemaal van de pot gerukt met hun beleid!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...