Taart (deel 1: de sneue versie)

Zojuist een taart gebakken. Nou ja, een taart. Een droge cake-bodem met wat versiering erop. 8 Kaarsjes omdat 54 stuks te begrotelijk werden. In het midden mijn naam in plastic plakletters die ik volgend jaar weer kan gebruiken. Lekker makkelijk. 

Als je jarig bent op 7 januari dan vier je dat niet. Uberhaupt jarig zijn vier je niet, ben ik van mening. Heb nooit begrepen waarom mensen hun jaarlijkse geestelijke en lichamelijke aftakeling zoveel luister bij zetten. 'Gefeliciteerd man, je begint al lekker kaal te worden.' Of: 'nou man, van harte, heerlijk toch om soms je eigen telefoonnummer te vergeten?'

Als je, zoals ik, jarig bent één week na de jaarwisseling en twee weken na Kerst, kun je je verjaardag beter niet vieren. Vraagt men naar je cadeauwensen dan weet je, na de cadeau-lawines van Sint en Kerst, niet veel meer te bedenken dan 'zakdoeken en sokken'. Van die cadeaus voor sneue mannen die alles al hebben. En daar komt bij, de gasten die je uitnodigt bedanken voor elke lekkernij die je ze aanbiedt. 'Nee dank je, ik moet nodig miniseren na al die feestdagen.' Waarmee fijntjes aangegeven wordt dat het vandaag, op jouw verjaardag, geen feestdag is. Gevolg is dat ik tot diep in maart diepgevroren taart, verkleurde roompaté en zachte pinda's eet.

Vandaar dit jaar voor mij alsjeblieft geen feest en geen gasten. Maar jarig ben ik toch. Met een zelfgebakken versierde cake-bodem waarvan ik - en dat is nog best moeilijk - één grote punt snijd. Helemaal voor mezelf.

...wordt vervolgd!