Doorgaan naar hoofdcontent

TomTom.

Het gebeurde voor de Kerst. Volgens de kranten die er over berichtten waren het broer en zus, maar ik weet uit betrouwbare bron dat dat niet waar is. Het zijn vriend en vriendin, weet ik. En het gaat al langere tijd niet zo goed met hun relatie, wordt er gefluisterd. Heeft veel te maken met 'niet naar elkaar luisteren en zo'. Weinig overleg; ieder doet maar wat-ie zelf wil. Ook nu weer. Zij zei dat ze rechts moesten bij de brug (ze waren op weg naar een Kerstviering in een naastgelegen dorpje). Hij mompelde wat en dacht van niet. Volgens hem was het juist links. En een TomTom had hij nog niet (die lag op de achterbank bij de cadeautjes en zou hij de eerste Kerstdag pas krijgen). Dus daar gingen ze... de plomp in.

Na de klap en de schrik, dacht zij wijselijk: ik zeg niks, hij zoekt het maar uit hoe we hier uitkomen. Als ik de Kerstviering maar haal. Hij dacht: wat maakt mijn motor een raar geluid en wat is die weg zacht. Het lijkt wel of we geen meter vooruit komen.
Toen ze twee uur later weer op het droge stonden nadat de brandweer ze uit hun benarde positie had getakeld, zei zij met veel teleurstelling in haar stem: zie je nou, nou is mijn nieuwe panty ook nog helemaal nat geworden.
En dat vond hij eigenlijk wel de meest opwindende opmerking die zij dat jaar gemaakt had.

Noot: wat je eigenlijk nauwelijks op de foto ziet, is de schoonmoeder van hem die op de achterbank de tas met cadeautjes angstvallig op haar schoot vasthoudt.
Het lieve mens is twee dagen na het incident aan acute longontsteking overleden.
Wel fijn van haar dat zij de nieuwe TomTom zo goed had weten droog te houden.
Moeiteloos wist hij daardoor eergisteren de weg naar het crematorium te vinden waar zij ter aarde werd besteld.

Foto: Alblasserdamsnieuws.nl

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...