Doorgaan naar hoofdcontent

Het Concept van de Angst.


Ik noem het Het Concept van de Angst.
Het is een methodiek die reclamemakers (ook ik) veelvuldig gebruiken om de consument duidelijk te maken dat 'iets beslist moet'. Onze auto's moeten 's winters winterbanden hebben. Anders kan je 's winters de weg echt niet op (en mijn vader dan? die heeft 40 jaar schadevrij gereden zonder winterbanden). Kinderen moesten vroeger drie glazen melk per dag drinken (en mijn kinderen dan? die drinken helemaal geen melk en zijn supergezond). En als je een sterretje in je voorruit hebt, moet je echt direct naar Carglas (en een vriend van mij dan? die rijdt al drie jaar met een sterretje in de voorruit van zijn oude Jaguar).
Het is het grote moeten waarin de reclamemakers ons laten geloven.

Nog eentje dan. De Bond van Schoorsteenvegers proclameert al jaren dat je elk jaar je schoorsteen moet laten vegen (en mijn oma en opa dan? die veegden 35 jaar lang hun schoorsteen niet). De Bond van Verzekeraars doet daar nog een schepje bovenop: niet geveegd, niet verzekerd. Vervolgens maken openhaardbezitters elkaar op verjaardagsfeestjes bang. 'Wel laten vegen hoor, je schoorsteen. Anders ben je mooi niet verzekerd.'
Nee en als de schoorsteen dan elk jaar keurig geveegd is en toch de fik er in gaat, leert de praktijk dat je A) ofwel onderverzekerd bent, dan wel B) dat het een kwestie is van nalatigheid en/of onoplettendheid (regel 4, lid 2 - uitzonderingen) of C) dat je brandverzekering geen schoorsteenbrand vergoedt.
Dus mensen, laat je niet opjutten door Het Concept van de Angst.
Want wie bang is, maakt altijd de verkeerde beslissingen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...