Doorgaan naar hoofdcontent

Grolsch-advertentie kan met 35 woorden minder.



E-mail aan de directie van Koninklijke Grolsch Brouwerijen:

Geachte directie van mijn voortreffelijke bier Grolsch,

Met ontsteltenis de Grolsch-advertentie van vandaag (28/4) gelezen in de krant.
Kopregel: Een koninklijk blikje. Wat een ramp-tekst. Als professioneel copywriter met ca. 30 jaar ervaring, durf ik te stellen dat deze advertentietekst Grolsch niet waardig is. Een onzinverhaal, dat op de eerste plaats. Zonder enige relevantie (wat wilt u hier nu eigenlijk zeggen? Dat een blikje Grolsch net zo lekker is als de beugel? Nou, zeg dat dan en sleep de Koninklijke familie er niet met de haren bij!).
Ik heb ongeveer 35 volstrekt overbodige woorden uit de bodycopy weggestreept die de tekst slechts wollig en onleesbaar maken. Schijven is schrappen, weet u. Hoe korter een tekst, des te beter.
En dan die zin: "Maar daar komen we nog wel een keer op terug". Hoezeer kun je een lezer afleiden met informatie die je op dat moment niet geeft? Had hier nu gewoon het geheim van uw blik verteld! Dat is een verhaal dat je wilt lezen.
En hoe vaak vergat de tekstschrijver niet de merknaam Grolsch te noemen? Nee, wat doet de amateur: hij schrijft bijna overal 'wij, we, ons' en dat soort generieke woorden die op elk ander bier van toepassing zijn, waar GROLSCH geschreven had moeten worden!
En dan die zin: "op de foto ziet u ons nieuwe blik". Onzin! Gewoon: hier ziet u ons nieuwe blik. Het is de keyvisual in de advertentie. En de krantenlezer ervaart dat gewoon als een bierblik; niet als een foto.
Kortom: wat een malaise voor mijn superieure Premium Brand Grolsch. Pover idee. Zeer slechte executie. Broddelwerk. Andere tekstschrijver zoeken, adviseer ik. Of gelijk het hele reclameteam op de vrijmarkt in de grabbelton...

Ik ben bereikbaar op 06 53 461 596.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...