Doorgaan naar hoofdcontent

De beste van 18.

















Vandaag werd Ronald Koeman, trainer van Feyenoord, gekozen tot Beste Trainer van het Jaar. Hij kreeg daar de Rinus Michels Award voor. Ik vroeg mij af bij het lezen van de omschrijving 'Beste Trainer van het Jaar', binnen welke context je zoiets moet zien. De Beste Trainer van het Jaar van wat? Van de regio Rotterdam? Van alle trainers met een blond kuifje en sproeten? Van alle trainers die oud-voetballers zijn? Van alle trainers die meer dan 8 ton per jaar verdienen?

Geen idee welke trainers allemaal meedingen bij deze verkiezing en wat de beoordelingscriteria zijn geweest. Het zal toch niet waar zijn dat het hier de verkiezing betreft van louter trainers van Nederlandse Eredivisie-elftallen? Dat zijn er zegge en schrijve 18! Is Ronald Koeman de beste geworden van 17 andere trainers? En hoezo de beste? Op welk gebied de beste? Is Feyenoord landskampioen geworden of zo? Europees kampioen? De minste tegengoals? Ik kan het mij niet herinneren.
En moet je, als je de beste van slechts 17 andere trainers bent geworden, uitgebreid op TV en in kranten verschijnen met een bokaal in je handen alsof je zojuist de Zilvervloot hebt binnengehaald? In een heel voetbalseizoen de beste zijn van 17 andere VMBO-ers, is dat wat? Ik gaf vroeger op de middelbare school in nog geen 45 minuten in een krap bemeten gymzaaltje met gemak 29 klasgenootjes het nakijken tijdens het apenkooien. Toegegeven, de helft daarvan bestond uit meisjes, maar toch. Ben ik ooit uitgeroepen tot Beste Apekooier van het Jaar? Heb ik ooit in de krant gestaan met de Rinus Apekooi Award? Nee, dan Gert-Jan Verbeek van AZ. Die was net als Ronald genomineerd, maar was zo'n vent om te laten weten de Award niet te willen. Kijk, dan ben je een vent. Wie wil er nou winnen van 17 anderen. Alleen Frank de Boer toch?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...