Doorgaan naar hoofdcontent

Ondernemer positief over toekomst.


Ik citeer uit een krantenartikeltje dat ik recent tegenkwam:

De Kamer van Koophandel hield afgelopen kwartaal een peiling onder haar leden met het thema 'De regio uit de dip'. Hierbij kwam naar voren dat veel ondernemers gunstige vooruitzichten voor hun bedrijf zien. Ondernemers geloven door innovatie en verbeteringen in het eigen bedrijf verder uit de economische dip te kunnen komen. Zij denken te kunnen groeien door meer acquisitie en reclame, innovatie en het verbeteren van de organisatie van het eigen bedrijf. Tot zo ver het krantenartikel.

Klinkt best positief allemaal. Wat een vertrouwen!
En wat een visie vooral van die ondernemers.
Maar helaas... het blijkt maar weer eens dat veel ondernemers maar wat voor de vuist weg zeggen en er de ballen verstand van hebben. De ballen verstand van economie. Van innoveren. En al helemaal niet van 'uit een dip komen'. En niet van reclame maken.
En de meeste ondernemers lukt het al helemaal niet hun eigen bedrijf te verbeteren zodat ze uit de economische dip komen...

Het artikel waaruit ik namelijk citeer, dateert van december 2004.
Die visionaire en goed gemutste ondernemers van toen, zouden ze nog bestaan?
Of zijn ze in hun positivisme innoverend, acquisitieplegend en reclamemakend ten onder gegaan?
Tot slot nog uit hetzelfde artikel deze: "We moeten elkaar de dip niet meer aanpraten en het geld van de consument moet weer gaan rollen", aldus veel ondernemers. Het staat er echt. En ik hoorde - acht jaar na dato - vanmiddag op Radio 1 Diederik Samson hetzelfde zeggen. Met dezelfde overtuiging. Met dezelfde vooruitziende blik ben ik bang, die, net zoals mijn krantenartikel, over acht jaar weer heel erg vergeeld en achterhaald zal zijn.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...