Doorgaan naar hoofdcontent

Doe de Website-Check!


Wie een etalage heeft, moet 'm onderhouden.
Af en toe moet je er iets anders in zetten wil je de aandacht van het passerend publiek blijven trekken.
Dat geldt ook voor een website. Ook een website moet regelmatig onderhouden en verfrist worden. En hoewel ik een hele simpele website heb, met een structuur van slechts 13 buttons en zonder toeters en bellen, kijk ik regelmatig naar mijn eigen site. Dan lees ik wat ik allang wist en kijk er - na enige tijd - toch altijd weer anders tegenaan.
En zo bedacht ik eergisteren toen ik mijn eigen website bekeek: o, ja... ik kan weer een paar nieuwe klanten aan mijn klantenpagina toevoegen. Zo gezegd, zo gedaan (zie: http://www.carlschipper.nl)
Dat zouden meer ondernemers moeten doen. Hun eigen site met regelmaat bekijken. Alsof ze 'm voor het eerst zien. Vooral ondernemers die ooit een website hebben laten bouwen die 'voor de komende vijf jaar klaar is', zouden minimaal tweemaandelijks een bezoek moeten brengen aan hun eigen online platform. Gewoon even lezen wat ze al weten en zich afvragen: is dit nog goed wat er staat? Actueel? Duidelijk? Compleet? Hoe vaak kom je ze niet tegen, nieuws-buttons waarachter geen woord nieuws schuilt? Of nieuws dat zijn maximale houdbaarheidsdatum al lang heeft overschreden. Foto's van medewerkers die al twee jaar ergens anders werken. Openingstijden Pasen 2011. De Nieuwe Collectie 2009. De laatste column van de baas geschreven in 2007. Onze nieuwe projecten in 2010.
Mijn advies: bekijk je eigen website wat vaker en doe met regelmaat de Website-Check. En ben je er zelf niet goed in (of heb je geen tijd), bel mij gerust en ik kijk met een kritisch oog met je mee.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...