Vroeger, ik maak geen grapje, waren voetbalschoenen zwart. Helemaal zwart. Vandaag niet meer. Elk voetbalelftal dat zich nu op het EK presenteert draagt grappig gekleurde schoenen. Helemaal zwarte voetbalschoenen zijn uit. Net zoals tatoeages in zijn. Wilde plaatjes, meisjesnamen in zwierige letters en mysterieuze symbolen die de ergste oorsprong doen vermoeden. Het liefst in vet gekleurde inkt op beide armen en rug (staat stoer als je shirts wisselt na afloop). Maar vooral rode, roze, blauwe, gele, gouden, groene schoenen; het lijkt wel een bollen- in plaats van een voetbalveld. En zo is het hedendaagse voetbal een stuk kleurrijker geworden. Vooral nu de scheidsrechters zich ook maar al te graag in fel groen, oranje of geel hullen. Zwarte scheidsrechters zie je nog nauwelijks. Net zo min als zwarte voetbalschoenen. Zwarte voetballers daarentegen wel. Tenminste, als ze de stadionlichten aan doen. Dit laatste is een grapje dat niet racistisch bedoeld is. Want racisme hoort niet op het voetbalveld. Net zo min als vrouwen. Ook dit is weer een grapje. Of drank. Nog een (de derde op rij). Want drank hoort natuurlijk wél op het voetbalveld thuis. Vooral bier. Veel bier. Wijn niet. Wijn is voor homo's. Nummer vier. Homo's drinken ook bier natuurlijk. Net als vrouwen. Alleen kunnen die laatstgenoemden er niet goed tegen. Dat is geen grapje, maar wetenschappelijk bewezen. Net zoals het bewezen is dat je op zwarte voetbalschoenen niet beter of slechter speelt dan op gekleurde. Je valt wel meer op, met gekleurde voetbalschoenen. Net zoals je meer opvalt met tatoeages. Tenzij je als reservespeler op de bank zit waar de camera je niet ziet. Of dat je je schoenen per ongeluk thuis hebt laten liggen. In de kast onder de trap. Dat is balen: heb je net nieuwe gekleurde schoenen gekocht, ziet niemand ze. Dat kan je met je twee getatoeëerde armen nooit gebeuren. Die laat je nooit in de kast onder de trap liggen. Je kunt hoogstens de pech hebben dat de bondscoach wil dat het hele elftal met lange mouwen speelt. Omdat jullie anders kou vatten. Scheer jij na afloop van de wedstrijd gewoon je kop kaal en laat je daarop de naam van je vriendin inktjetten. Van oor tot oor. In een sierlettertje. Corps 72. Met een hartje er bij. In de kleur van je bijpassende voetbalschoenen. Want opvallen zul je.
Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...
Reacties