Doorgaan naar hoofdcontent

Brainstorm op z'n Indiaans. Oef!


Onlangs werd ik gevraagd een creatieve brainstormsessie voor een klant vorm te geven en te begeleiden. Een uitdaging waaraan ik graag gehoor gaf. Dit was koren op mijn molen en het leverde een mooie cent op. Niets is leuker dan sturing geven aan een creatieve middag waar een storm waait van windkracht 10!
Ik wist dat er twaalf medewerkers van het bedrijf aan de grote vergadertafel zouden plaatsnemen. Stuk voor stuk hoger management dat ongetwijfeld allemaal zijn zegje zou willen doen. Luisteren is immers moeilijker dan praten, weet ik. Iedereen heeft altijd een mening over van alles en het is niet meer dan normaal dat je die mening ventileert. Wie alleen maar luistert, krijgt al snel van collega's een bijnaam opgespeld: De Luisteraar. Of nog erger: De Stille. Heb je ooit iemand ontmoet die zei dat hij 'luisteraar' was? En ken je de uitdrukking: 'hij is een begenadigd luisteraar'? Nee, spréker willen we zijn. Luisteren is niet stoer, spreken des te meer. En ook al is een meeting ruim een uur uitgelopen, er zijn altijd kornuiten die 'nog even iets willen zeggen'. Al was het maar om louter het belang van hun eigen aanwezigheid nogmaals te onderstrepen.
Ik wist: dat gaat mij die middag niet gebeuren! Ik ga ervoor zorgen dat de aanwezigen naar elkaar luisteren. Meer luisteren naar elkaar dan praten tegen elkaar. En... het is mij gelukt. Als er één aan het woord was, luisterden er elf. Altijd. Compleet stil. Zonder interrupties. Zonder zenuwachtig opgeheven vingertjes van 'mag ik nu eindelijk ook even wat zeggen'.
Hoe ik dat flikte? Ik deed niets. De Indiaanse praatstok die ik ooit eens op een rommelmarkt in Maastricht op de kop tikte, deed het. Ik sprak - voorafgaande aan de brainstormsessie - met de heren af, dat alleen degene die de praatstok in handen heeft, het woord voert. Net als bij een oude Indianenstam. En de rest luistert. Met volle aandacht en zonder een woord te zeggen. En als degene met de praatstok uitgesproken is, dan geeft hij 'm door aan iemand anders waarvan hij vermoedt dat diegene ook iets interessants kan zeggen over het onderwerp dat besproken wordt. Oef!...wat een brainstorm! Wat werd er naar elkaar geluisterd en wat kwamen er een ideeën bovenwaaien!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...