Zo'n twee jaar later kreeg ik echt een bizar ongeluk. Ik reed op mijn step en kwam in botsing met - ja, waar zie je ze nog - een tandem. Zo ver ik kan nagaan is dit het enige ongeluk ter wereld, waarbij een jongetje op een step en twee mannen op een tandem met elkaar in botsing kwamen. Statistisch gezien is de kans groter dat een olifant dwars door een porseleinkast dendert, dan dat een step en een tandem elkaar op de openbare weg ontmoeten en crashen. Op die dubbelfiets zaten twee zware mannen die mij, tengere zesjarige, aanzienlijke schade toebrachten. Ik heb na dit incident vier weken lang de trap kontjesgewijs op en af moeten gaan.
Twee ongelukjes in mijn jeugd, waarvan ik vermoed dat ik er op gezette tijden nog last van heb. Ik lijd bij tijd en wijle namelijk aan het 'vervelende-afspraken-syndroom'. En dat kan best wel eens het gevolg zijn van deze bovengenoemde verkeersongevallen. Zo kan ik mij soms helemaal niet meer herinneren welke toezeggingen ik deed aan de mensen om mij heen. Jij zou toch de vaatwasser uitruimen? Mij naar de trein brengen? Het gras maaien? Afspraken die spontaan uit mijn geheugen gewist lijken te zijn. Typisch genoeg zijn het altijd vervelende afspraken die ik vergeet. Leuke afspraken vergeet ik nooit.
Zo vergat ik eergisteren bij de tandarts langs te gaan voor controle. Glad vergeten! Net zoals ik vergeten was de vuilnisbakken buiten te zetten. Gelukkig heb ik altijd een excuus in zo'n geval. Twee indrukwekkende incidenten op jonge leeftijd die toch een heel anders mens van mij gemaakt hebben.
Reacties