Doorgaan naar hoofdcontent

Een flink pak billenkoek voor...


In de periode juni-augustus 2012 werden, op de trajectcontrole op de A2, 200.000 automobilisten gesignaleerd die te hard reden. Op dit traject mag je dag en nacht 100 kilometer. En dat terwijl de overheid her en der de krampachtige teugels laat vieren en 130 kilometer meer en meer toestaat. Naar verluidt haalt de overheid met deze schandalige Razzia-achtige actie op de A2 in drie maanden zo'n 1.3 miljoen euro op. 
Ook ik was het haasje. Mijn bijdrage aan deze 1.3 miljoen is (zie foto) 101,00 euro. Mijn bijdrage in overschreden kilometers is 13 op het traverse A2-rechts. Over welke afstand ik die 13 kilometer te hard heb gereden? Geen idee. Over een lengte van twee kilometer? Tien misschien? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat het 's avonds om 20.51 uur gebeurde. Op een zaterdagavond toen half Nederland voor de buis op de bank lag en de snelweg door mij en nog een Poolse stukadoor gebruikt werd. Hij overigens, reed aan de andere kant van de weg, in tegenovergestelde rijrichting. Ik stel voor dat alle 199.999 andere weggebruikers die in bovengenoemde periode net zoals ik betrapt zijn op de trajectcontrole op de A2, nog even wachten met betalen en mij een e-mail sturen. Ik zal onze gezamenlijke zaak dan bij het CJIB in Leeuwarden aanhangig maken. Want een overheid die zo met zijn weggebruikers omgaat, die verdient een flink pak billenkoek!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...