Doorgaan naar hoofdcontent

Weg met de gleufvernauwer!


Elk jaar worden wij weer geconfronteerd met het onding. En zonder enig overleg of aankondiging vooraf. Een mens heeft wat dat betreft helemaal niets in te brengen. Op een goede dag in december loop je naar de oranje bus en ja hoor...daar is-ie weer: de I.W.V. (de Inwerpversmaller).
Deze mensonterende voorzorgsmaatregel van Tante Pos haalt bij mij letterlijk en figuurlijk het bloed onder de nagels. Want waar elf maanden van het jaar de brievenbus is voorzien van een royale, mensvriendelijke gleuf die zelfs een redelijke doorgang biedt aan zwangere brieven en kaarten, zorgt de I.W.V. ervoor dat je poststukken zonder modelfiguur, subiet een halt wordt toegeroepen. Ho mannetje, jij bent te dik! Ga jij eerst maar even afvallen voordat jij met je andere brievenvrindjes mee mag. Sta je met je stapeltje post. 
"Ons advies", zo zegt de Post, "is uw post af te geven bij het postkantoor." Welk postkantoor? In Hilversum hebben wij sinds jaren al geen behoorlijk postkantoor meer! Bedoelen ze die éénmeterbrede minibalie bij de Bruna? Die als postkantoor bestempelde afwerkplek bij de C1000, waar je altijd - de hele maand december - 58 wachtenden voor je hebt?
En jawel, ik waarschuw je... het wordt nog erger. Post.nl heeft al aangekondigd brievenbussen te gaan verwijderen uit het straatbeeld. "Vanwege het vuurwerkvandalisme". En in de tussentijd ons maar vrolijk oproepen dat wij ons moeten laten inspireren en dat het zo attent en leuk is elkaar een kaartje te sturen met kerst. Waardoor laten inspireren? Door die posthatende gleufvernauwer? Vind je het gek dat de digitale eindejaarskaart in populariteit toeneemt? Wie thuis immers een 20 Mb-gleuf heeft, loopt nooit meer naar een brievenbus die er waarschijnlijk toch niet meer staat? 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...