Doorgaan naar hoofdcontent

Bekijk hier de beelden van de vechtpartij.



In België vond in Westerlo op zaterdag 1 juni een voetbalwedstrijd plaats tussen een Belgisch en Nederlands amateurteam. Eigenlijk niks bijzonders; zo'n interland vindt wel vaker plaats. Maar dit was een speciaal treffen. Dit was een voetbalwedstrijd tussen twee elftallen waarvan alle spelers slechts één been hadden. Waar er anders 22 x 2 benen op het veld staan (exclusief de benen van de scheidsrechter), stonden er hier maar 22 benen opgesteld. Echte voetballiefhebbers zouden hun neus ophalen voor zo'n wedstrijd. Op halve kracht spelen, zouden ze het noemen. Vele anderen, gezien het aantal toeschouwers, leek het juist een verdieping van het spel. Als scoren met twee benen al moeilijk is, dan moest het met één been nog moeilijker zijn, moeten zij gedacht hebben! Het was dus een drukte van jewelste, daar op het enige en tevens hoofdveld van FC Westerlo.

Het werd die middag een historische middag. Zeker omdat elke speler zijn beste beentje voorzette in deze prestigieuze interland. Halverwege de tweede helft bereikte de stand een gelijkspel door een fantastisch schot van de Belgische midvoor, die met links (anders had hij niet) de Nederlandse keeper met een 'Arjen Robbentje' rakelings passeerde. Had de keeper wel twee benen gehad, dan hadden we hier van een 'poortje' gesproken. 3-3. En toen gebeurde het...

De wedstrijd ontspoorde totaal. Spelers hupten naar elkaar toe, trokken elkaar aan de shirts, bespuwden elkaar en beukten met hun stokken op elkaar in. "Toen ook de toeschouwers het veld opstormden en met elkaar op de vuist gingen, was de chaos compleet en ontstond er een massale vechtpartij", zo meldde de internet-nieuwssite van een groot landelijk dagblad. En daaronder stond in blauwe, onderlijnde letters: Bekijk hier de beelden van de vechtpartij.

Bij die zin aangekomen, dacht ik: hoe triest kunnen we ons leven maken? 
Dat we willen zien hoe 22 mindervalide sportmannen tijdens een potje voetbal op zaterdagmiddag elkaar in de haren vliegen door een gelijkspelletje of van mijn part door hun frustratie over het gemis van hun linker- dan wel rechterbeen. Hoe sneu zijn we met z'n allen geworden, dat we geïnteresseerd zijn in mensen die niet alleen een been missen, maar ook hun verstand? En dat we een filmpje willen zien met toeschouwers van een voetbalwedstrijd die 'aanmoedigen' wel heel letterlijk nemen? 
Ik zou zeggen: bekijk beelden waar je wel vrolijk van wordt: http://www.kunstbroeders.com. Fijne dag.



Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Tijd

Als ik 's morgens met de hond loop, zie ik een zwarte auto door de straat rijden. Er zitten twee in het zwartgeklede mannen in. Ik zie het meteen; dat belooft weinig goeds. De auto rijdt zacht. De mannen zijn duidelijk op zoek naar het juiste adres. Voor een huis in de buurt stoppen ze. Ik mompel in mijzelf 'Kees zal toch niet...'. De éne man in het zwart stapt uit en loopt richting voordeur. Als hij met zijn hand naar de voordeurbel reikt, zie ik opeens de man in de auto wenken. De man die buiten staat loopt zonder aangebeld te hebben naar de auto terug. 'Ze hebben gebeld', hoor ik als ik de auto passeer zijn collega zeggen. 'We moeten op nummer 78 zijn'. Als ik voorbij het huis van Kees loop, kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Kees vandaag enorme mazzel heeft gehad.

Veranderbang.

Hun aantal groeit excessief. Veranderbange consumenten. Mensen die liever niets doen dan dat ze veranderen. Veranderen van provider bijvoorbeeld. Van telecomaanbieder. Van abonnementstype. Van energieleverancier. Want voordat je het weet, heb je gedonder. Sterker: altijd heb je gedonder als je dit soort zaken verandert. Dat is de wet van Murphy. If there's any way they can do it wrong, they will. Een voorbeeld. Je gaat verhuizen en brengt UPC (of welke andere club dan ook) hiervan op tijd op de hoogte. Op de dag van je verhuizing zet je op je nieuwe adres je TV aan en ziet niks anders dan sneeuw. Na een telefoontje van ongeveer 28 minuten (dat je met je mobiel doet omdat je vaste lijn ook nog niet werkt) weet je meer: bij de provider is iets niet goed gegaan. Dat wist je overigens al voordat je het telefoontje deed. UPC weet niets van je verhuizing ('weet u wel zeker dat u het heeft doorgegeven aan ons?'), maar belooft je dat alles zo spoedig mogelijk wordt opgelost. ...