Het wordt met de dag duidelijker: telefoneren is uit.
Dat weet inmiddels iedereen die bij tijd en wijle telefonisch contact probeert te leggen per vaste of mobiele telefoon. Oké, dat nieuwe relaties met een 'cold call' moeilijk te bereiken zijn, dat weet je. Verkopen per telefoon is al jaren canvassen waar alleen de beste salestijgers succesvol in zijn. Maar ook zakenrelaties, collega's, vrienden, leden van de sportclub en zelfs familieleden onderling hebben, volgens recent onderzoek van een grote telefoonmaatschappij, steeds minder telefonisch (dus gesproken) contact. Erg? Voor de KPN in elk geval wel. Hun verdienmodel is er nog altijd grotendeels op gebaseerd.
Oké, een klein voorbeeld dan van hoe onze telefonische communicatie op z'n laatste benen loopt. Een praktijkvoorbeeld dat je zelf ook wel kent:
Je belt Bob Jansen, een zakenrelatie van je. De telefoniste zegt tegen je dat de heer Jansen aanwezig is en zij je zal doorverbinden. Tòch krijg je weer diezelfde telefoniste aan de lijn en niet Bob Jansen. En dan volgt dat standaardzinnetje: 'mijnheer Jansen is momenteel in bespreking, kunt u hem een sms-berichtje of e-mail sturen?' Je vraagt nog of Bob jou wellicht kan terugbellen als hij uit gesprek is, maar zij raadt je dringend aan dat tekstberichtje te sturen.
Moedeloos leg je de telefoon neer en opent met tegenzin je mailprogramma. Je zucht en typt het e-mailadres van Bob in. Beste Bob, lang niet gesproken!...
Wat is dat toch onze groeiende afkeer van telefonisch spraakverkeer?
Zijn we telefoneermoe (of zelfs praatmoe) geworden?
Vinden we met elkaar praten niet meer leuk?
Hebben we geen tijd meer voor een telefonisch gesprek?
Of durven we geen gesprek meer met elkaar aan te gaan omdat we elkaar zo weinig zinvols te vertellen hebben (we hebben immers alles al gedeeld via Twitter, Facebook en LinkedIn)? Wie het weet mag het zeggen. Maar dan wel het liefst via de telefoon. Gaat die ook tenminste weer eens over...
Reacties