Doorgaan naar hoofdcontent

Win een cursus barbecueën!


Wie denkt dat we het tijdens dit zomerreces niet gekker kunnen maken, kent zorgverzekeraar Menzis niet. Want Menzis is heel gemakkelijk in staat het nog gekker te maken dan jij en ik ons kunnen voorstellen. 
Vandaag kreeg ik het bewijs daarvan in mijn mailbox. Rechtstreeks afkomstig van SamenGezond@mailing-menzis. Zie je zo'n afzender, dan denk je in eerste instantie aan een bericht dat je ziektekostenverzekering per 1 augustus duurder wordt. Of dat je vanaf die datum geen vergoeding meer krijgt voor vochtige billen- en/of brillendoekjes. Maar, nee, het kan nog erger. 

Menzis bericht mij met droge ogen dat ze een professionele cursus barbecueën verloten. 'Is dat geen goed begin van de zomer?', stellen ze vervolgens een overbodige retorische vraag. Vervolgens vertelt Menzis mij dat ik ook een Italiaans kookboek kan bestellen en met korting naar De Theefabriek kan. Maar Menzis, jullie waren toch zorgverzekeraar? Sinds wanneer runnen jullie er ook een kookwinkeltje naast?

Lieve, lieve Menzis-mensen... snappen jullie niet dat ik helemaal niet op deze flauwekul zit te wachten? Als ik wil barbecueën, dan kan ik dat echt wel zonder de hulp van mijn zorgverzekeraar en mocht ik jullie daarna nodig hebben (wat weinig goeds zou zeggen over mijn BBQ-kwaliteiten), dan weet ik jullie te vinden. Een Italiaans kookboek heb ik al en een bezoek aan De Theefabriek, no thanks!

Geef ons korting, voordeel, bonussen en premieverlaging, zodat we die elk jaar duurder wordende ziektekostenverzekering van jullie kunnen blijven betalen. En cut the crap! Doe waartoe jullie op aarde zijn en laat het barbecueën in Godsnaam over aan de Jamie Olivers van deze wereld...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...