Doorgaan naar hoofdcontent

Ik en Máxima!




Zoiets overkomt je slechts één keer in je leven: op de achterbank van een verlengde Volvo van het Koninklijk Huis en naast je koningin Máxima. Mij overkwam het vanmiddag!

Als genodigde bij de officiële opening van het 'Park Eren' van het Bomencentrum Nederland in Baarn, parkeerde ik - nietsvermoedend - mijn auto op het daartoe bestemde parkeerterrein. Het was hiervandaan slechts een klein stukje lopen naar de plek waar de opening door ondernemer Hans Blokzijl zou plaatsvinden. Een prachtige wandeling langs de nog mooiere bomen die Hans zijn Bomencentrum rijk is.

Maar ver kwam ik niet. Voor mij stond een verlengde Volvo S-80 Limousine. Het portier rechtsachter stond open van waaruit een vrolijke stem mij toeriep: 'Wilt u het stukje meerijden?' Ik begreep dat het tegen mij bedoeld was en liep richting het open portier en daar zat ze... koningin Máxima. Met uitgestrekte arm herhaalde zij de zin wijzend op de lege plek ter linkerzijde van haar. 'Graag', antwoordde ik en liep naar de linkerzijde van de auto, opende het portier en nam plaats op het crèmekleurige leder. Ik stak mijn hand uit. 'Carl', stelde ik mij voor, waarop zij 'Máxima' zei. 'Dank u voor de lift', voegde ik er aan toe. 'Graag gedaan", zei ze met een alleraardigste glimlach. 'Het is een beetje te warm om te lopen niet? Ze zei het met precies hetzelfde mooie accent dat ik van de televisie kende...

Op de driehonderd meter die wij van instapplaats naar uitstapplaats reden, viel er geen moment stilte. We hadden het over het weer, de mooie bomen, de nazomer en zelfs even over haar kinderen die net deze week weer naar school waren gegaan. 'Amalia zei vanmorgen tegen mij: mam ik wil liever vandaag naar het zwembad', verklapte ze. En even stootte ze amicaal lachend met haar linkerhand mijn rechterelleboog aan; al kan ik mij dat ook ingebeeld hebben. 
Ik schudde haar nogmaals de hand en bedankte haar opnieuw. Toen ik het portier opendeed en uitstapte, flitsten de fototoestellen. Een vrouw van de schrijvende pers vroeg of ik een vriend van het Koninklijk Huis was. Ik heb natuurlijk meteen 'JA' geantwoord. 'En van Hans Blokzijl' heb ik er aan toegevoegd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...