Doorgaan naar hoofdcontent

De overschoen. Dat zouden meer heren moeten doen.


Hij is terug van nooit weggeweest. De overschoen (galoche in het Frans). 
Nooit weggeweest? hoor ik je denken. Je kunt je niet heugen dat je ooit iemand buiten met een overschoen hebt zien lopen, zeg je? Dan gaat daar spoedig verandering in komen, kan ik je beloven. De overschoen is helemaal terug!

De overschoen is bedoeld als buitengaatse bescherming van de 'gewone' nette herenschoen. Zodat die, veilig verholen in de buik van de overschoen, niet vies en nat kan worden en geen beschadigingen oploopt (mooi woord in dit geval). 

Nog nooit iemand met overschoenen aan gezien?
Oké, hij is wellicht de laatste decennia minder zichtbaar geweest in het alledaagse straatbeeld waar doordeweekse sneaker en gymp overheersen; maar let op!...in sommige delen van ons land - daar waar je nog wel eens een nette, gesoigneerde heer in driedeling grijs ziet kuieren met een courant onder zijn éne arm en een bosje ruikers voor zijn lief onder zijn andere, daar, ik moet toegeven: sporadisch, zie je zo nu en dan (als je geluk hebt en de schemering is nog niet ingevallen) nog wel eens een paar overschoenen in het wild. Meestal in keurige, afgepaste tred, bedekt zwart van kleur en mede daardoor zeer onopvallend. Maar goed: 't zijn overschoenen en elke gespotte overschoen kan mij met intense blijheid vervullen, omdat elke individuele confrontatie mij bevestigt dat de overschoen nog niet - zoals de dinosauriërs, de Exota en het Kodak-rolletje dat wel zijn - is uitgestorven.

Vanwaar mijn liefde voor de overschoen? Draag ik ze zelf? 
Schei uit zeg! Ik ben de opa van mijn grootvader niet. Ze zien mij aankomen met twee van die zwarte namaak-brogues over mijn schoenen. 'Hé Carl, nieuwe schoenen? Nee man, ik heb geld teveel, nou goed. En daarom draag ik  twee paar schoenen over elkaar.' 
Nee, ik hou van de overschoen zoals ik hou van de bolhoed, het gesteven boord (de vadermoordenaar), de pijp en de plusfour. Zoals ik hou van het vestzakhorloge, het gesoigneerde snorretje op de bovenlip, de monocle, het protserige pochet en de ivoren brillenkoker. Zoals ik hou van de grijze kniekous en van de choker met paisleymotief. Mij zul je er niet (meer) mee zien. Maar als ik iemand ontmoet die zo'n kledingstuk of attribuut met grandeur weet te dragen c.q. gebruiken, dan heb ik daar grote waardering voor. Chapeau voor de galoche! 

NB) Trouwens: voor de gedistingeerde overschoen zoals hierboven afgebeeld moet je aankloppen bij André van Zwartjes Schoenen in Amsterdam...


Reacties

Populaire posts van deze blog

Een hapje en een drankje...

Het is een heerlijke zin: wij nodigen u graag uit voor een hapje en een drankje. Hoe dikwijls heb ik die zin gelezen in uitnodigingen van zakelijke relaties? Hoe vaak schreven vrienden hem met zwierig handschrift in hun uitnodiging als er weer iets te vieren viel? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd. Kan het Hollandser? Kan het afgepaster? Uitgekleder? Minimaler? Een feestje, een receptie, een bijeenkomst met altijd weer dat hapje en dat drankje. Zo netjes. Zo keurig. Zo benepen. Je ziet jezelf al bij binnenkomst twee bonnetjes in de hand gedrukt krijgen. Eén voor een hapje. Eén voor een drankje. Maak er een dolle boel van! Als ik de zin nu weer zo lees in een uitnodiging van een chique automerk, houden mijn ogen even halt en mijmer ik. Zouden de Grieken, die het, laten we eerlijk zijn, momenteel niet makkelijk hebben, dat ook schrijven in hun uitnodigingen naar elkaar. "Kom je naar mijn Souvlaki-Party? Voor een hapje en een drankje wordt gezorgd." Ik denk het ni...

Geschiedenis kun je wel herschrijven...

In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.  Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind. Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet.  Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te z...

Mongool

Zondagmiddag. Niks te doen. In een flits schoot het door mij heen. Voetballen! Er is voetballen op het plaatselijke sportcomplex. En al jaren nam ik mij voor om een keer een wedstrijd te gaan bekijken (maar het was er nog nooit van gekomen omdat een zondag nog zo saai kan zijn of er gebeurt wel wat). Fiets gepakt, richting voetbalveld. Kaartje gekocht (ik vond het veelbelovend dat ik moest betalen voor wat ik zou gaan zien) en mijn positie ingenomen langs het veld. Daar waren de mannen. Het voelde gelijk een beetje als mijn mannen, hoewel ik ze nog nooit had zien voetballen en er geen één van naam kende. Het ging er stevig aan toe. Eigenlijk niet anders dan op televisie. Douwen, trekken en vooral veel schelden. 'Hé Scheids!, hé Lijn! ben je blind? En zo meer. De meeste opmerkingen kwamen niet van de spelers zelf maar van de mannen rond het veld. Zoals de man naast mij. Hij was een Italiaanse Nederlander die geweldig mooi kon schelden. 'He Lijn! Godverdomme Mongool, kan jij niet...