In mijn kindertijd bestond er geen SinterklaasJournaal. Ik had één boekje over Sinterklaas. Zielig? Nee hoor. Ik was ermee zo gelukkig als een kind. Het werkje was uitgevoerd (heel modern voor die tijd) in gestanste vorm en met bladzijden van karton.
Voor mij was de wereld van Sinterklaas en Zwarte Piet ooit slechts zes pagina's groot. Zes kartonnetjes met korte versjes, drieregelige verhaaltjes en met vooral veel tot de verbeelding sprekende waterverftekeningen waar de romantiek van afspatte. Misschien heb ik het boekje wel duizend keer gelezen. Bekeken. Gedroomd. En telkens kreeg het verhaal nieuwe glans, nieuwe dimensies en nieuwe spanning. It's all in the mind.
Soms betreur ik kinderen van nu. Ze worden overstelpt met informatie over Sinterklaas en Piet. Ze krijgen elke dag een SinterklaasJournaal voorgeschoteld. Ze bezoeken speelfilms. Worden overladen met speciale TV-programma's en theatervoorstellingen. Om over de Sinterklaas-games en -apps nog maar te zwijgen. En bij elke nieuwe confrontatie krijgen ze telkens aanvullende informatie over het gelegenheidsduo. Het verhaal dat in mijn kinderogen 'af' en compleet was, schijnt dat nu niet meer te zijn. Er moet meer bij.
De simpele mythe en de verhaallijn van destijds (een heilige man op leeftijd, zijn ondeugende zwarte hulpjes, een kloeke stoomboot, een magisch wit paard en cadeautjes die door de schoorsteen in onze schoentjes belandden), zijn voor nu niet meer genoeg.
De geschiedenis van Sinterklaas is niet meer genoeg.
Wist jij trouwens al dat Ozosnel, het nieuwe paard van Sinterklaas zwart is? Dat het elke keer wit wordt overgeverfd door de verfpiet? Dat verzin je toch niet?
Reacties